Język zawarcia umowy w Polsce z obcokrajowcem

Zawarcie umowy o pracę z obcokrajowcem w języku polskim

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o języku polskim* na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli:

1. konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz
2. umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak z tego przepisu wynika, zasadą jest, że językiem zawarcia umowy o pracę, w tym również umowy o pracę z obcokrajowcem, powinien być język polski. Zasadę te stosuje się również, na mocy art. 7 ust. 3 ustawy o języku polskim, do dokumentów i informacji, których obowiązek sporządzenia lub podania wynika z odrębnych przepisów (np. do informacji o warunkach zatrudnienia).

Wyjątki od powyższej zasady ustanawiają przepisy art. 8 ust. 1a i 1b ustawy o języku polskim. Zgodnie z art. 8 ust. 1a dokumenty w zakresie, o którym mowa w art. 7, mogą być jednocześnie sporządzone w wersji lub wersjach obcojęzycznych. Podstawą ich wykładni jest wersja w języku polskim, jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1b ustawy umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy, a także umowa, której stroną jest konsument lub inne niż umowa dokumenty stosowane w obrocie z udziałem konsumentów, mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek osoby świadczącej pracę lub konsumenta, władających tym językiem, niebędących obywatelami polskimi, pouczonych uprzednio o prawie do sporządzenia umowy lub innego dokumentu w języku polskim.

Czy dopuszcza się aby językiem umowy o pracę w Polsce z obcokrajowcem był język obcy?

Jak widać, dopuszczalne jest więc, aby językiem zawarcia umowy w Polsce z obcokrajowcem był język obcy, jeżeli takie życzenie wyrazi pracownik nieposiadający obywatelstwa polskiego. Możliwym jest również, aby umowa została sporządzona zarówno w języku polskim, jak i języku obcym, jednak jeśli pracownik jest obywatelem polskim, podstawą wykładni takiej umowy będzie zawsze wersja w języku polskim.

Wymóg stosowania języka polskiego w umowach o pracę nie dotyczy w szczególności nazw własnych oraz zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o języku polskim, kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie lub przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy sporządza umowę lub inny dokument wyłącznie w języku obcym podlega karze grzywny. Nie dotyczy to oczywiście sytuacji, w której umowa została sporządzona w języku obcym na wniosek obcokrajowca władającego tym językiem. Chociaż ustawa nie wymaga zachowania formy pisemnej, w interesie pracodawcy leży, aby wniosek został sporządzony w takiej formie. Kontrolę używania języka polskiego w powyższym zakresie sprawuje Państwowa Inspekcja Pracy.

__________________________________

¹ Ustawa z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 224, z późn. zm.)

Poprzedni materiał

Następny materiał