Zwiększenie wymiaru zatrudnienia

Zmiana warunków umowy o pracę

Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) umowa o pracę określa strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności:

1) rodzaj pracy,

2) miejsce wykonywania pracy,

3) wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia,

4) wymiar czasu pracy,

5) termin rozpoczęcia pracy.

Umowę o pracę zawiera się na piśmie. Jeżeli umowa o pracę nie została zawarta z zachowaniem formy pisemnej, pracodawca powinien, najpóźniej w dniu rozpoczęcia pracy przez pracownika, potwierdzić pracownikowi na piśmie ustalenia co do stron umowy, rodzaju umowy oraz jej warunków.

Zmiana warunków umowy o pracę wymaga formy pisemnej.

Zatrudnienie pracownika w niepełnym wymiarze czasu pracy

Wymiar czasu pracy, zgodnie z art. 29 § 1 pkt 4 K.p., składa się na treść umowy o pracę. Wymiar jest ustalany w jednostkach miary czasu, na co wskazuje art. 129 K.p. Użyte pojęcie wymiaru czasu pracy w art. 29 K.p. należy rozumieć jako określenie tego, czy pracownik będzie pracował w pełnych jednostkach czasu pracy (pełnym wymiarze czasu pracy), które przypadają na dane stanowisko (rodzaj) pracy, czy też wymiar ten będzie niepełny. Jeśli strony zdecydują się na niepełny wymiar, muszą określić dokładnie jego część. W tym znaczeniu wymiaru nie należy łączyć z systemem czasu pracy ani rozkładem czasu pracy. Jednak w zakresie swobody umów mieści się możliwość ustalenia oprócz wymiaru czasu pracy także systemu czasu pracy, zwłaszcza gdy wiąże się on ze szczególnym sposobem wykonywania pracy, na przykład w formie zadań do wykonania (system zadaniowy). Zgodnie bowiem z art. 140 K.p. w wypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania pracy może być stosowany system zadaniowego czasu pracy. W tym jednak przypadku sama czynność prawna w postaci postanowienia o wyborze zadaniowego systemu czasu pracy nie jest podstawą do stosowania omawianego przepisu, jeżeli nie jest to uzasadnione rodzajem pracy i jej organizacją.

Do rozróżniania pracowników zatrudnionych w pełnym oraz w niepełnym wymiarze czasu pracy nawiązuje również art. 151 § 5 K.p., ustalając prawo do godzin nadliczbowych. Zgodnie z powołanym artykułem umowa o pracę, w której strony przewidują zatrudnienie pracownika w niepełnym wymiarze czasu pracy, powinna dodatkowo określać dopuszczalną liczbę godzin pracy ponad określony w umowie wymiar czasu pracy, której przekroczenie uprawnia pracownika, oprócz normalnego wynagrodzenia, do dodatku.

Zwiększenie wymiaru zatrudnienia na podstawie zgodnej woli stron

W przypadku gdy strony nie ustaliły wymiaru czasu pracy, należy przyjąć, że jest to zatrudnienie w pełnym wymiarze. Analogiczna sytuacja ma miejsce w zakresie wyboru umowy terminowej. Wybór tego rodzaju musi wynikać wprost bądź w sposób dorozumiany z woli stron. Jeśli strony woli tej nie ujawniły, jako podstawę nawiązania stosunku pracy przyjmuje się umowę na czas nieokreślony.

W mojej opinii, w przypadku opisanym w pytaniu dojdzie nie do nawiązania nowego stosunku pracy w pełnym wymiarze czasu pracy, do czego potrzebny byłby konkurs, ale do zwiększenia wymiaru zatrudnienia na podstawie zgodnej woli stron, czego dokonać można przy pomocy aneksu do umowy o pracę bez przeprowadzania konkursu.