Zakaz zbliżania do żony a kontakty z dziećmi, jakie są moje prawa?

Zbliżenie się do żony

Kluczowe jest to, czy to Pan zainicjował kontakt z żoną, bowiem Pan jako posiadający nałożony zakaz zbliżania się i kontaktowania, nie może inicjować kontaktu z pokrzywdzoną – żona natomiast może taki kontakt inicjować i Pan wtedy może na ten kontakt odpowiedzieć, natomiast sam nie może Pan inicjować kontaktu.

Zgodnie bowiem z art. 41a § 1 Kodeksu karnego „sąd może orzec zakaz przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, kontaktowania się z określonymi osobami, zbliżania się do określonych osób lub opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu, jak również nakaz okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, w razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego lub inne przestępstwo przeciwko wolności oraz w razie skazania za umyślne przestępstwo z użyciem przemocy, w tym zwłaszcza przemocy wobec osoby najbliższej. Zakaz lub nakaz może być połączony z obowiązkiem zgłaszania się do Policji lub innego wyznaczonego organu w określonych odstępach czasu, a zakaz zbliżania się do określonych osób – również kontrolowany w systemie dozoru elektronicznego”.

Zakaz kontaktowania się

Zakaz kontaktowania się z określonymi osobami oznacza, że oskarżony nie może nawiązywać i utrzymywać więzi z określonymi osobami. Chodzi o wszelkie formy kontaktowania, zarówno o kontaktowanie osobiste, jak i za pomocą środków technicznych, np. telefonu, poczty e-mailowej. Nie naruszy zatem zakazu sprawca, który posługując się nickiem, prowadzić będzie przez Internet rozmowę z pokrzywdzoną, która również bierze w niej udział, występując pod nickiem, o ile nie ma świadomości, z kim rozmawia. Zakaz nie zostanie złamany także wówczas, gdy to pokrzywdzony skontaktuje się ze skazanym, jednak pod warunkiem, że zaniecha on dalszego kontaktu (red. Gadecki 2023, wyd. 1/Karnat).

Zakaz zbliżania się

Zakaz zbliżania się został sformułowany ogólnie. Jego konkretyzacja należy do sądu. Organ ten określa, po pierwsze, osobę lub osoby, do których nie może zbliżać się oskarżony, po drugie – odległość, jaką oskarżony musi zachować od określonej przez sąd osoby. Mając na uwadze cel i przesłanki tego zakazu, osobą taką z reguły będzie pokrzywdzony przestępstwem popełnionym z użyciem przemocy w rodzinie. Chodzi przecież o zaoszczędzenie pokrzywdzonemu przykrych przeżyć, jakie wiążą się ze wspomnieniem przestępstwa, a wywołuje je widok sprawcy. Sąd też – zgodnie z art. 41a § 4 Kodeksu karnego – wskazuje odległość od osób chronionych, którą skazany obowiązany jest zachować. Ma w sposób prawidłowy zabezpieczyć pokrzywdzonego przed kontaktem z oskarżonym (wyr. SA w Katowicach z 30.11.2017 r., sygn. akt II AKa 394/17).

Dlatego też, jeżeli to Pan podszedł do żony i zainicjował kontakt, to niestety złamał Pan zakaz – szczególnie jeżeli zrobił to Pan w obecności świadków, w tym kuratora, który zapewne potwierdzi wersję żony. Jedyną możliwością obrony, jeżeli nie ma możliwości powołania się na to, iż to żona zainicjowała kontakt, jest powołanie się jedynie na dobro dzieci i to, że nie chciał Pan nawiązać kontaktu z żoną, ale odbyło się to przypadkowo w momencie odbierania dzieci. Niestety, nie gwarantuje to, że sąd nie przychyli się do wniosku żony, bowiem jak wskazałam powyżej, zostały przez Pana złamane warunki zakazu kontaktowania się – zainicjował Pan bowiem kontakt z żoną, a tego Pan nie mógł – nawet zwracając uwagę.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny - Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553
2. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt II AKa 394/17