Wyrównanie wynagrodzenia po przywróceniu do pracy

Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

Zgodnie z art. 47 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc. Jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem podlegającym szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Do tej grupy zalicza się pracownika, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, a okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku. Dotyczy to także przypadków, gdy rozwiązano umowę o pracę z pracownicą w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego albo z pracownikiem – ojcem wychowującym dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, albo gdy rozwiązanie umowy o pracę podlega ograniczeniu z mocy przepisu szczególnego (np. członek organu związku zawodowego, społeczny inspektor pracy, radny).

Pozew do sądu pracy

Skoro pracodawca nie chce wypłacić pracownikowi należnego mu wynagrodzenia, pracownik powinien złożyć pozew do sądu pracy. Właściwym do rozpoznania tej sprawy będzie sąd rejonowy, w którego okręgu znajduje się zakład pracy. W sprawach o roszczenia wynikające z umowy o pracę, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza 10 000 zł pozew powinien być sporządzony na urzędowym formularzu dostępnym w sądzie.

Należy pamiętać, że roszczenia o zapłatę wynagrodzenia ulegają przedawnieniu po trzech latach od daty ich wymagalności. Jednakże roszczenia stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu przedawniają się z upływem 10 lat od uprawomocnienia się orzeczenia.

W pozwie należy określić wartość przedmiotu sporu. W tej sprawie będzie to dochodzona kwota wynagrodzenia. Pozew pracownika będzie wolny od opłaty sądowej. Zwolnienie dotyczy spraw, w których wartość przedmiotu sporu nie przekracza 50 000 zł. Dopiero składając apelację lub zażalenie, pracownik będzie musiał uiścić opłatę w wysokości 30 zł.

Pracownik, który wygrał sprawę w sądzie, może domagać się od pracodawcy przysługujących mu należności (w całości lub w części) jeszcze przed uprawomocnieniem się wyroku. Temu celowi służy rygor natychmiastowej wykonalności. W myśl ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika. Pracownik może w pozwie albo w później złożonym wniosku domagać się objęcia całej zasądzonej kwoty rygorem natychmiastowej wykonalności. Korzystny dla pracownika wyrok sądu I instancji, w stosunku do którego sąd II instancji oddalił apelację pracodawcy, podlega natychmiastowemu wykonaniu także w części, w której sąd nie nadał mu rygoru natychmiastowej wykonalności. Zasada ta odnosi się również do wyroków sądu II instancji zasądzających świadczenia na rzecz pracownika.

Wniosek egzekucyjny do komornika

Jeżeli pracodawca nie chce dobrowolnie poddać się wyrokowi sądu, pracownik powinien złożyć wniosek wraz z tytułem wykonawczym do komornika, aby ten wyegzekwował od pracodawcy należne pracownikowi świadczenie pieniężne. W zasadzie pracownik może złożyć wniosek egzekucyjny do wybranego przez siebie komornika. Pracownik jest zwolniony od kosztów postępowania egzekucyjnego.

Na podstawie art. 51 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, wlicza się do okresu zatrudnienia okres pozostawania bez pracy, za który przyznano wynagrodzenie. Okresu pozostawania bez pracy, za który nie przyznano wynagrodzenia, nie uważa się za przerwę w zatrudnieniu, pociągającą za sobą utratę uprawnień uzależnionych od nieprzerwanego zatrudnienia.

W wyroku z dnia 7 stycznia 2010r. (sygn. akt II PK 164/09, niepubl.) Sąd Najwyższy stwierdził, że czas pozostawania bez pracy, za który pracownikowi przywróconemu do pracy przysługuje wynagrodzenie, obejmuje okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotowy do podjęcia jej świadczenia, a wynagrodzenia za pracę został pozbawiony wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy. Okres niezdolności do pracy, za który pracownik otrzymał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia, nie jest okresem pozostawania bez pracy. Stanowisko takie było prezentowane przez Sąd Najwyższy także w wyroku z 25 stycznia 1983 r. (sygn. akt I PRN 139/82, OSNC 1983/9/138), w którym stwierdzono, że w sytuacji gdy w okresie pozostawania bez pracy pracownik był czasowo niezdolny do pracy i nabył uprawnienie do zasiłku chorobowego, okres pobierania tego zasiłku należy odliczyć od okresu, za który pracownikowi ma być przyznane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Zdaniem Sądu Najwyższego nie ma podstaw, aby pracownik uzyskiwał jednocześnie dwa świadczenia: zasiłek chorobowy i omawiane wynagrodzenie.

Podsumowując, z uwagi na fakt, że w okresie pozostawania bez pracy przebywała Pani na zasiłku chorobowym, zgodnie z orzeczeniami Sądu Najwyższego nie może Pani się już domagać wyrównania i wypłacenia wynagrodzenia, gdyż pracownik nie może pobierać jednocześnie wynagrodzenia i zasiłku.