Wprowadzenie do mieszkania komunalnego matki i opieka nad nią - odmowa gminy zameldowania na pobyt czasowy

Możliwość zamieszkania a obowiązek meldunkowy

Nikt nie może odmówić Panu zameldowania, ale w przedstawionym stanie faktycznym należy odróżnić obowiązek meldunkowy od prawa do zamieszkiwania. Jeżeli chodzi o pierwszą sytuację, to podstawę prawną stanowią przepisy ustawy o ewidencji ludności (w skrócie u.e.l.). Artykuł 28 ust. 1 u.e.l. reguluje formę wykonania obowiązku oraz właściwość organu meldunkowego. Obywatel polski dokonuje zameldowania na pobyt stały lub czasowy w formie pisemnej na formularzu zgłoszeniowym. Ustawa, wskazując formę pisemną dla zameldowania, wychodzi z założenia, że dopełnienie obowiązku musi się wiązać z obecnością osoby dokonującej meldunku w organie meldunkowym. Przyjęcie takiego rozwiązania wprowadza uciążliwość dla osoby wykonującej obowiązek meldunkowy, jej obecność wydaje się jednak konieczna ze względu na potrzebę dokonania czynności kontrolnych ze strony organu. W szczególności chodzi o okazanie dokumentów wymaganych przez prawo przy zameldowaniu, np. potwierdzenia przebywania w lokalu, okazania dokumentu potwierdzającego tytuł prawny do lokalu, dokumentu pełnomocnictwa czy dowodu osobistego przez pełnomocnika. W takiej sytuacji może zachodzić potrzeba przedstawienia innych dokumentów, choćby związanych z wykonywaniem opieki, ubezwłasnowolnieniem itp. Podmiotem wykonującym obowiązek, co do zasady, będzie osoba meldująca się, w wyjątkowych przypadkach osoba trzecia mająca do tego tytuł prawny: pełnomocnik lub opiekun prawny bądź faktyczny. Zwłaszcza w sytuacji, gdy za osobę spełniającą obowiązek meldunkowy działa opiekun faktyczny, organ powinien ustalić wszelkie okoliczności sprawowanej opieki, zwłaszcza wskazane w art. 24 ust. 3 komentowanej ustawy.

Konieczność opieki nad matką

Składając pisemne zgłoszenie wraz z oświadczeniem mamy o opiece, organ gminy ma obowiązek zameldować Pana na pobyt tymczasowy. Ustawa nie wprowadza wyjątków w tym zakresie. Natomiast meldunek to jedynie decyzja administracyjna potwierdzająca fakt zamieszkiwania, ale niedająca uprawnień do lokalu. W tym wypadku zastosowanie mają przepisy ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie bowiem z treścią art. 688²: „bez zgody wynajmującego najemca nie może oddać lokalu lub jego części do bezpłatnego używania ani go podnająć. Zgoda wynajmującego nie jest wymagana co do osoby, względem której najemca jest obciążony obowiązkiem alimentacyjnym”.

Zgoda gminy

Zgoda wynajmującego udzielona może być zarówno w umowie najmu, jak i później. Odmowa udzielenia zgody przez wynajmującego nie musi być uzasadniona. Najemca nie może domagać się udzielenia tej zgody na drodze sądowej. Zawarcie umowy podnajmu lub użyczenia bez zgody wynajmującego nie powoduje jej nieważności. Pozwala jednak wynajmującemu wypowiedzieć najem. Skutki naruszenia zakazu wynikającego z art. 688² w odniesieniu do najmu lokalu mieszkalnego objętego zakresem stosowania ustawy o ochronie praw lokatorów określa art. 11 ust. 2 pkt 3 u.o.p.l., zgodnie z którym „właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli lokator wynajął, podnajął albo oddał do bezpłatnego używania lokal lub jego część bez wymaganej zgody właściciela”.

Krótko mówiąc, na zamieszkiwanie musi Pan uzyskać zgodę gminy. Organ gminy musi Pana zameldować, ale nie musi zezwalać na zamieszkiwanie.