Wniosek o rentę po długim chorobowym

Wypowiedzenie umowy podczas nieobecności pracownika

W pierwszej kolejności wskazać należy, że podstawą prawną do udzielenia odpowiedzi na pytanie jest ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r., poz. 1510). Zgodnie z art. 53 § 1 „pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:

1) jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:

a) dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,

b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową;

2) w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1, trwającej dłużej niż 1 miesiąc”.

Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 10.11.1999 r., sygn. akt I PKN 350/99, „przyczyną rozwiązania umowy na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. jest niezdolność do pracy trwająca przez okres pobierania zasiłku, a nie pobieranie zasiłku”. Według tezy 1 wyroku z 20.10.2008 r., sygn. akt I PK 60/08, „przez użyte w art. 53 § 1 pkt 1 lit. b wyrażenie „w okresie pobierania zasiłku” należy rozumieć okres faktycznego wypłacania pracownikowi zasiłku chorobowego, chyba że okaże się, iż pobierany zasiłek był świadczeniem nienależnym. Udzielenie urlopu wypoczynkowego pracownikowi niezdolnemu do pracy jest bezskuteczne, nie przerywa zatem niezdolności do pracy”. W wyroku SN z 23.11.2004 r., sygn. aakt I PK 67/04, stwierdzono, że „z pracownikiem niezdolnym do wykonywania umówionej pracy, który został przywrócony do niej prawomocnym orzeczeniem sądowym, pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b, z uwzględnieniem okresu niezdolności do pracy przypadającego przed datą przywrócenia”.

Według wyroku z 9.04.2019 r., sygn. akt II PK 339/17:

„1) maksymalny okres 182 dni pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego obejmuje wszystkie kolejne dni kalendarzowe niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, a wystąpienie między okresami niezdolności do pracy choćby jednodniowej przerwy (np. w niedzielę) otwiera nowy okres zasiłkowy (art. 8 u.ś.p.u.s.);

2) ciężar dowodu, że niezdolność do pracy po przerwie nieprzekraczającej 60 dni była spowodowana tą sama chorobą spoczywa na pracodawcy, który rozwiązuje stosunek pracy z pracownikiem z powodu wyczerpania okresu zasiłkowego w przekonaniu, że okres ten zakończył się wcześniej niż wynika to z zaświadczeń lekarskich oraz decyzji organu rentowego o wypłacie zasiłku (art. 6 k.c. w zw. z art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p.)”.

Odczekanie okresów ochronnych

Zatem aby skorzystać z tego trybu, to należy odczekać te okresy ochronne, tj. 182 dni plus 3 miesiące pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, i wówczas można skorzystać z tego trybu. Proszę pamiętać, że w okresie, w którym pracownik oczekuje na decyzję ZUS-u, obecność w pracy jest usprawiedliwiona, ale nie należy się za nią wynagrodzenie. Nie można również dopuścić pracownika do pracy bez orzeczenia lekarza medycyny pracy, że jest zdolny do świadczenia pracy, z uwagi na to, że niezdolność do pracy trwała więcej niż 30 dni.