Wezwanie do zapłaty roszczenia za szkodę wraz z regresem

Uznanie kierowcy winnym w toku postępowania o wykroczenie

Zatem w toku postępowania o wykroczenie została Pani uznana za winną kolizji. Obecnie otrzymała Pani wezwanie od ubezpieczyciela do zapłaty wypłaconej poszkodowanemu kwoty, wskazując na regres.

Podstawę prawną opinii stanowią przepisy Kodeksu cywilnego (K.c.), Kodeksu postępowania cywilnego (K.p.c.) oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W pierwszej kolejności wyraźnie podkreślić należy, iż zgodnie z art. 43 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zgodnie z którym zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący:

1) wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii;

2) wszedł w posiadanie pojazdu wskutek popełnienia przestępstwa;

3) nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa;

4) zbiegł z miejsca zdarzenia.

Oddalenie się kierowcy z miejsca kolizji

Z uwagi na fakt, iż Pani zbiegła z miejsca zdarzenia, a przynajmniej tak zostało to potraktowane przez sąd, który uznał Panią za winną kolizji, regres na pierwszy rzut oka jest prawidłowy.

Z uwagi na fakt, iż uznanie za winną nastąpiło w toku postępowania o wykroczenie, nie znajduje zastosowanie art. 11 K.p.c., zgodnie z którym ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym. Jednakże osoba, która nie była oskarżona, może powoływać się w postępowaniu cywilnym na wszelkie okoliczności wyłączające lub ograniczające jej odpowiedzialność cywilną.

Jak podkreśla się w orzecznictwie, wiąże jedynie wyrok skazujący za przestępstwo, a więc za zbrodnię lub występek, zgodnie z art. 7 § 1 K.k. (por. wyrok SN z dnia 10 października 2002 r., II CK 116/02, Lex nr 148626), nie wiąże wyrok skazujący za wykroczenie.

Dochodzenie przez kierowcę uznanego za winnego w toku postępowania o wykroczenie swoich racji przed sądem cywilnym

Mając na uwadze powyższe, może Pani odmówić zapłaty, wskazując, iż przed sądem cywilnym będzie Pani dochodziła swoich racji. Z góry jednak należy ostrzec, że wyrok sądu cywilnego w zakresie Pani zawinienia może nie różnić się od wyroku wydanego w sprawie o wykroczenie, chyba że przedłoży Pani nowe dowody w sprawie. Gdyby zechciała Pani czekać na skierowanie powództwa do sądu, to przy wartości przedmiotu sporu powyżej 5000 zł w przypadku przegranej należy liczyć się z koniecznością zapłaty na rzecz zakładu ubezpieczeń kwoty 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, kosztów opinii rzeczoznawcy, którą oceniłby na około 1000 zł oraz koszty opłaty sądowej, które wyniosą około 300 zł.

Roszczenie regresowe zakładu ubezpieczeń

„Roszczenie regresowe zakładu ubezpieczeń, chociaż niewątpliwie pozostaje w związku z zawarciem umowy ubezpieczenia OC, nie jest »roszczeniem z umowy ubezpieczenia« w rozumieniu tego przepisu. Ponadto jednolitość regulacji regresu nietypowego w art. 43 ustawy przemawia przeciwko różnicowaniu podstaw prawnych terminów przedawnienia roszczeń przeciwko ubezpieczającym (art. 819 § 1 k.c.) i innym ubezpieczonym, niebędącym stroną umowy ubezpieczenia (art. 118 k.c.). W konsekwencji, skoro nie zachodzą podstawy do stosowania w/w przepisów szczególnych, termin przedawnienia roszczenia zakładu ubezpieczeń do ubezpieczonego sprawcy szkody powinien być ustalany zgodnie z treścią art. 118 in fine k.c., zgodnie z którym roszczenie ubezpieczyciela jako związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, przedawnia się w terminie 3 lat od dnia wypłaty odszkodowania poszkodowanemu” [B. Janiszewska, Przedawnienie roszczenia zwrotnego ubezpieczyciela przeciwko ubezpieczonemu sprawcy szkody komunikacyjnej, „Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego”, 2007, nr 1, s. 24].

Korzystny dla Pani pogląd wyrażony został przez Sąd Okręgowy w Białymstoku w wyroku z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt II Ca 237/09, zgodnie z którym „sformułowanie »zbiegł z miejsca zdarzenia« użyte w art. 43 pkt 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) nie może być utożsamiane z pojęciem »zbiegnięcia z miejsca zdarzenia« funkcjonującym na gruncie prawa karnego materialnego (art. 178 K.k.). Zastosowanie dyspozycji art. 43 pkt 4 ustawy wymaga ustalenia, iż sprawca kolizji drogowej opuścił miejsce zdarzenia świadomie, bez spełnienia ciążących na nim obowiązków wynikających z art. 16 ustawy, w celu uniknięcia odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę (wina umyślna lub rażące niedbalstwo).”

Innymi słowy konieczne będzie ustalenie, czy miała Pani wiedzę o spowodowanej kolizji, czy też nie. Zachowanie firmy ubezpieczeniowej będzie zależało od tego, co zostało wpisane we wniosku o ukaranie.