Umowa w języku obcym

Umowa menadżerska spisania w języku obcym

W mojej ocenie, mimo braku spisania umowy w języku polskim, należy stwierdzić, iż została zawarta i prawnie istnieje umowa menedżerska wiążąca Panią i spółkę.

Na początku należy zauważyć, że umowa to oświadczenia woli dwóch stron, które uzgodniły wspólne stanowisko w danym przedmiocie i zobowiązały się postępować zgodnie z przyjętymi uzgodnieniami.

Co do zasady oświadczenie woli dla ważności, a tym samym swojego bytu prawnego, nie wymaga określonej formy. Może zostać złożone ustnie i pozostaje ważne. Wyjątkowo ustawa wymaga formy pisemnej (zwykłej lub szczególnej, np. aktu notarialnego); w przypadku braku zachowania wymaganej formy wiąże z tym konsekwencje w postaci nieważności złożonych oświadczeń – a tym samym nieważności umowy – lub w postaci ograniczeń dowodowych w przypadku sądowego dochodzenia zobowiązań wynikających z umowy.

Zasady interpretacji oświadczeń woli zostały wskazane w art. 65 Kodeksu cywilnego:

„Art. 65. § 1. Oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje.

§ 2. W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu”.

Wolą Pani i spółki do zawartej przez Was umowy należy stosować przepisy o zleceniu (§ 9 pkt 5 umowy).

Czy brak umowy w języku polskim stanowi o braku zawarcia umowy?

Przepisy Kodeksu cywilnego regulujące umowę-zlecenie (od art. 734 do art. 751) nie przewidują formy pisemnej dla ważności umowy-zlecenia, więc należy stwierdzić, iż umowa-zlecenie – a tym samym umowa menedżerska – mogła zostać ważnie zawarta poprzez złożenie dwóch oświadczeń woli, tj. oświadczenia spółki o powierzeniu Pani pewnych obowiązków w zamian za określone wynagrodzenie oraz Pani oświadczenia o przyjęciu warunków.

Jeśli chodzi o zapis (§ 9 pkt 6) mówiący, iż umowy zostały sporządzone w dwóch językach i prawnie wiążąca jest umowa spisana w języku polskim – nie oznacza to, że brak umowy w języku polskim stanowi o braku zawarcia umowy. Przedmiotowy zapis o prawnym związaniu treścią umowy w języku polskim jest typowym zapisem w sytuacjach, gdy umowy są zawierane i spisywane w dwóch różnych językach. Zawarcie umów w różnych językach może powodować, iż ze względu na różnice językowe te same umowy mogłyby – w zależności od języka, w jakim zostały zawarte – być różnie interpretowane.

Zapis o wiążącej strony umowie w języku polskim

Zapis o wiążącej strony umowie w języku polskim powoduje, iż w przypadku sporu podstawą ustalania treści umowy (a tym samym istniejących praw i obowiązków stron) byłaby jedynie umowa spisana w języku polskim. Zapis taki jest tym bardziej uzasadniony, iż mając na uwadze, że podmiotami zawierającymi umowę jest polski obywatel, polska firma, zobowiązanie zostało zawarte na terytorium Polski oraz też na terytorium Polski zobowiązanie ma być wykonywane, to do wszelkich sporów – z braku odmiennych zapisów w umowie – właściwy byłby sąd polski.

Jeżeli z jakichś powodów nie zostanie spisana umowa w języku polskim, w przypadku zaistnienia sporu może Pani udowadniać treść wiążącej Was umowy m.in. za pomocą podpisanej umowy w języku obcym. Jest ona dowodem na to, jaka była wola umawiających się stron.

Mimo że umowa jest spisana w języku obcym (nie polskim), jej walor dowodowy nie jest w niczym ograniczony.

Pewne obowiązki ze względu na język spisywanej umowy zawiera ustawa z 7 października 1999 r. o języku polskim. Ustawa wymaga zawarcia umowy na piśmie w języku polskim dla celów dowodowych. Niemniej jednak obowiązek ten dotyczy jedynie umów z udziałem konsumentów i umów o pracę. Ustawa o języku polskim nie dotyczy więc zawartej przez Panią umowy.