Sprzeciw od wyroku nakazowego w sprawie o wykroczenie

Prawo wniesienia sprzeciwu do sądu który wydał wyrok nakazowy

Podstawę prawną opinii stanowią przepisy Kodeksu wykroczeń (K.w.).

Istotna z punktu widzenia Pana interesu jest treść art. 94 § 1 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia (K.p.s.w.), zgodnie z którym: „do wyroku nakazowego stosuje się odpowiednio przepisy art. 504 i 505 z wyłączeniem zdania drugiego, a także art. 506 § 1-3, § 5 i 6 Kodeksu postępowania karnego”.

Odpis wyroku nakazowego doręcza się oskarżycielowi, a obwinionemu i jego obrońcy – wraz z odpisem wniosku o ukaranie.

Obwinionemu i oskarżycielowi przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu do sądu, który wydał wyrok nakazowy, w terminie zawitym 7 dni od doręczenia tego wyroku. Prezes sądu odmawia przyjęcia sprzeciwu, jeżeli został wniesiony po terminie lub przez osobę nieuprawnioną.

Jakie są skutki wniesienia sprzeciwu na wyrok nakazowy?

W razie wniesienia sprzeciwu wyrok nakazowy traci moc; sprawa podlega rozpoznaniu na zasadach ogólnych. Sprzeciw może być cofnięty do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej. Sąd rozpoznający sprawę po wniesieniu sprzeciwu nie jest związany treścią wyroku nakazowego, który utracił moc.

Ważna w tej sprawie jest treść art. 506 § 3 Kodeksu postępowania karnego (K.p.k.) w zw. z art. 94 § 1 K.p.s.w., albowiem skutkiem wniesienia sprzeciwu jest utrata mocy wyroku nakazowego i rozpoznanie sprawy na posiedzeniu sądowym. W takiej sytuacji wniesienie sprzeciwu powoduje utratę mocy wyroku nakazowego i nakłada na sąd obowiązek wyznaczenia terminu rozprawy, na którym to terminie może Pan składać oświadczenia woli do protokołu. Co do zasady sąd powinien Pana także przesłuchać w charakterze obwinionego.

Wyznaczenie rozprawy po prawidłowym wniesieniu sprzeciwu pozwala na wystosowanie pisma do sądu ze wskazaniem wniosków dowodowych, o których przeprowadzenie Pan wnioskuje. Innymi słowy, otrzymując wezwanie na rozprawę, jest Pan poinformowany o nowej sygnaturze akt sprawy i wówczas może Pan złożyć pismo wraz z wnioskiem o przesłuchanie osoby, które miała w tym dniu prowadzić pojazd mechaniczny zarejestrowany na Pana.

Zarzut popełnienia wykroczenia i podjęcie walki w obronie swego dobrego imienia

Składając sprzeciw, będzie Pan mógł opisać sprawę z Pańskiego punktu widzenia.

W wyroku z 22 czerwca 1995 r., sygn. akt III KRN 44/95, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że: „Czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 K.w. polega na działaniu kierunkowym – »w celu dokuczenia innej osobie«, a zatem należy ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi złośliwość. Nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenie penalizowane tym przepisem”.

W tym miejscu należy wskazać na pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt III KK 213/12, zgodnie z którym „złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 K.w. to wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej (np. wysyłanie przykrych listów, głuche telefony, pukanie do drzwi i uciekanie)”.

Należy sobie zatem zadać pytanie, czy Pana zachowanie mogło wzbudzić u osoby pokrzywdzonej obawę, zakłóciło jej spokój, czy też wyprowadziło ją z równowagi. Dobrze byłoby, gdyby dysponował Pan dowodami w postaci świadków, którzy potwierdzą Pana zachowanie. Chodzi bowiem o wykazanie, że nie ma Pan żadnego interesu w tym, by niepokoić pokrzywdzoną. Nie wskazuje Pan, w jakim miejscu miało dojść do niepokojenia, ale jeżeli miało to miejsce na przykład gdzieś na zewnątrz, warto się przejść i sprawdzić, czy tego miejsca nie obejmuje monitoring.

Przede wszystkim należy wnieść sprzeciw. Procedura wydania wyroku jest normalna w tego rodzaju sprawach. Wyraźnie podkreślam, że wyrok nie czyni z Pana przestępcy. Ma Pan bowiem postawiony zarzut popełnienia wykroczenia i zasadnym jest podjęcie walki w obronie swego dobrego imienia. Niewątpliwie bez dowodów ciężko będzie jednak wykazać Panu swoją niewinność.