Spór sąsiedzki o psa, który wyje, konsekwencje prawne i możliwe rozwiązania

Obowiązek humanitarnego traktowania zwierząt, zakaz znęcania się

Niestety, muszę napisać, że jeśli sąsiad się uprze, ma kilka dróg, by żądać przeniesienia psa z bloku czy ukarania Państwa.

Zwracam bowiem uwagę, że zgodnie z art. 5 ustawy o ochronie zwierząt – każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania. Zgodnie zaś z art. 6 ust. 1a zabrania się znęcania nad zwierzętami, zaś ust. 2 pkt 10 i 17 zakazuje utrzymywania zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji oraz wystawiania zwierzęcia domowego lub gospodarskiego na działanie warunków atmosferycznych, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu.

Czasowe odebranie zwierzęcia właścicielowi

Art. 7 wskazuje, że zwierzę traktowane w sposób określony w art. 6 ust. 2 może być czasowo odebrane właścicielowi lub opiekunowi na podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na miejsce pobytu zwierzęcia i przekazane:

1) schronisku dla zwierząt, jeżeli jest to zwierzę domowe lub laboratoryjne, lub

2) gospodarstwu rolnemu wskazanemu przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta), jeżeli jest to zwierzę gospodarskie, lub

3) ogrodowi zoologicznemu, schronisku dla zwierząt, azylowi dla zwierząt lub Centralnemu Azylowi dla Zwierząt, o którym mowa w ustawie z dnia 4 listopada 2022 r. o Centralnym Azylu dla Zwierząt (Dz. U. poz. 2375), jeżeli jest to zwierzę wykorzystywane do celów rozrywkowych, widowiskowych, filmowych, sportowych lub utrzymywane w ogrodach zoologicznych. Art. 9 wskazuje z kolei:

1. Kto utrzymuje zwierzę domowe, ma obowiązek zapewnić mu pomieszczenie chroniące je przed zimnem, upałami i opadami atmosferycznymi, z dostępem do światła dziennego, umożliwiające swobodną zmianę pozycji ciała, odpowiednią karmę i stały dostęp do wody.

2. Zabrania się trzymania zwierząt domowych na uwięzi w sposób stały dłużej niż 12 godzin w ciągu doby lub powodujący u nich uszkodzenie ciała lub cierpienie oraz niezapewniający możliwości niezbędnego ruchu. Długość uwięzi nie może być krótsza niż 3 m.

Art. 35 i 37 przewiduje nawet odpowiedzialność karną za znęcanie się nad zwierzęciem.

Jeśli więc właściwe służby ustalą, że obecny sposób zostawiania psa w domu powoduje u niego cierpienie (mimo że fizycznie nie wyrządza mu Pani krzywdy, ale jest stary, ma lęki, cierpi), może dojść do odebrania zwierzęcia czy nawet ukarania grzywną (tu nie przewiduję aresztu, bo nie popadajmy w skrajność, Pani zwierzę kocha, nie znęca się nad nim).

Zakłócenie spokoju lub porządku publicznego – wykroczenie

Kolejna droga to droga z Kodeksu wykroczeń (K.w.). Zgodnie z jego art. 51 K.w.: § 1. Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Wycie psa zaburza spokój a więc może stanowić wykroczenie z wymienionego artykułu, wszak za zwierzę odpowiada właściciel, co wynika z art. 431 Kodeksu cywilnego (K.c.).

Zakaz immisji

Kolejna droga to drga stricte cywilna, czyli tzw. zakaz immisji wyrażony w art. 144 K.c.: Właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Tutaj sąsiad może pozwać Panią przed sąd cywilny, domagając się zaprzestania immisji (wycia, szczekania psa), a nawet odszkodowania za naruszenia, zaś Pani będzie zobowiązana zastosować się do wyroku sądowego. Jeśli wyrok będzie niekorzystny, czyli sąsiad wygra, zostanie Pani zobowiązana do zwrotu kosztów sądowych, jakie on poniesie w sprawie.

Sama kocham psy i tęsknie za każdym razem, gdy wyjeżdżam w miejsce, gdzie nie mogę zabrać mego pupila ze sobą, niestety prawo ma swoje reguły i zakłócanie porządku (spokoju) przez psa może być sankcjonowane. Tak samo zresztą jak tożsame czyny człowieka, wszak właściciel odpowiada za zwierzę.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt, Dz. U. 1997 Nr 111 poz. 724

2. Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń - Dz.U. 1971 nr 12 poz. 114

3. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny - Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93