Romans z żonatym mężczyzną a groźby żony

Zniesławienie, znieważenie i prywatny akt oskarżenia

Nie wiem, o jakie konsekwencje Pani pyta, ale Pani sfera życia prywatnego nie ma żadnego znaczenia – zarówno w Pani życiu zawodowym, jak i publicznym. Dlatego w tym zakresie nie poniesie Pani żadnych konsekwencji, a groźby żony są niezasadne i z tym może Pani skutecznie walczyć. Gdyby doszło do takiej sytuacji – a więc wypełnienia powyższej groźby, czyli nachodzenia Pani w pracy, może Pani zawiadomić policję, a także – w przypadku np. naruszenia nietykalności cielesnej, złożyć zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.

W przypadku natomiast zniesławienia (znieważenia) może Pani skierować do sądu prywatny akt oskarżenia. Całkiem jednak osobno, w przypadku takiego zdarzenia, proszę zgłaszać wniosek o interwencję policji. W przypadku bowiem wystąpienia opisanego zdarzenia i naruszenia Pani dóbr osobistych może Pani skorzystać zarówno z drogi cywilnej – powództwo o naruszenie dóbr osobistych, jak i z drogi karnej – co w mojej ocenie jest dla Pani względniejsze i korzystniejsze, albowiem co do zasady jest to procedura szybsza i mogąca odnieść tożsamy skutek.

Przesłanki znieważenia i zniesławienia, wymiar kary

Zgodnie z treścią art. 212 § 1 Kodeksu karnego (K.k.): „Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności”. Zgodnie natomiast z treścią art. 216 § 1 K.k.: „Kto znieważa inną osobę w jej obecności albo choćby pod jej nieobecność, lecz publicznie lub w zamiarze, aby zniewaga do osoby tej dotarła, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności”.

Ustawodawca nie sprecyzował, na czym ma polegać znieważanie, a więc należy przyjąć szerokie rozumienie tego pojęcia. Przez znieważanie należy zatem rozumieć wszelkie zachowania sprawcy, które w sposób demonstracyjny wyrażają pogardę dla innej osoby, w szczególności mają poniżyć jego godność osobistą i sprawić, by poczuł się dotknięty lub obrażony (post. SN z 07.05.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33). Ocena zachowania sprawcy pod kątem charakteru znieważającego musi jednak opierać się na kryteriach obiektywnych, tj. powinno być powszechnie uznane za obraźliwe i naruszające godność osobistą człowieka w świetle przyjętych norm społeczno-obyczajowych (post. SN z 07.05.2008 r., III KK 234/07, Biul. PK 2008, Nr 10, poz. 33). Samo subiektywne negatywne odczucie pokrzywdzonego wbrew przyjętym normom postępowania nie wyczerpuje znamion przestępstwa zniewagi. Ma to także znaczenie w sytuacji, gdy pokrzywdzony jest subiektywnie niezdolny do zrozumienia poczynionej przez sprawcę zniewagi, np. w sytuacji obiektywnego znieważania małego dziecka lub osoby niepoczytalnej. W takim wypadku uprawnienia ochrony wynikające z art. 216 K.k. na zasadach ogólnych może realizować przedstawiciel takiej osoby – opiekun (art. 98 § 1 lub art. 155 i 175 K.r.o.).

Przestępstwo zniewagi zarówno w typie podstawowym (zagrożonym karą grzywny lub ograniczenia wolności), jak i kwalifikowanym (zagrożonym karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku) jest występkiem ściganym z oskarżenia prywatnego, co zależy wyłącznie od woli pokrzywdzonego (art. 216 § 5 K.k.).

Naruszenie dóbr osobistych i postępowanie cywilne

Z całkiem innej strony należy także wskazać, iż poprzez powyższe zachowanie może dojść także do naruszenia Pani dobra osobistego. Zgodnie bowiem z treścią art. 23 Kodeksu cywilnego (K.c.): „Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach”. Zgodnie natomiast z treścią art.. 24 § 1 K.c.: „Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny”.

W świetle przedstawionych regulacji prawnych należy stwierdzić, że jeżeli zachowanie tej kobiety wypełni wymienione znamiona, a więc jeżeli dojdzie do opisanego zdarzenia, może Pani jak najbardziej dochodzić naprawienia powstałej szkody na drodze karnej lub cywilnej, a także może Pani prosić o interwencję policję.