Przymusowe wymeldowanie z mieszkania

Obowiązek meldunkowy

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 1974 r. Nr 14, poz. 85 ze zm., dalej uel) osoba, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obowiązana jest wykonywać obowiązek meldunkowy.

Obowiązek ten polega między innymi na zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego i czasowego, jak i wymeldowaniu się z tych miejsc (art. 4 ust. 1 i 2 uel).

Możliwe jest wymeldowanie danej osoby z lokalu mieszkalnego i takie też postępowanie może być wszczęte w odniesieniu do Pani rodziny.

Właściwy urząd gminy (miasta) może wymeldować „przymusowo” osobę na wniosek strony lub z urzędu wyłącznie pod warunkiem, że osoba ta opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się (art. 15 ust. 2 uel). Innymi słowy, warunkiem skutecznego wymeldowania jest nieprzebywanie wymeldowywanej osoby pod wskazanym adresem. Przesłanka opuszczenia miejsca pobytu jest spełniona, gdy opuszczenie to ma charakter trwały i jest dobrowolne. Przesłankę tę organ gminy zobowiązany jest badać w każdej sprawie. Dla przeprowadzenia wymeldowania nie ma konieczności zapewniania lokalu zastępczego.

Wniosek ten będzie podlegał ocenie organu gminy, który sprawdzi, czy faktycznie miejscem pobytu osoby, odnośnie której wniosek został złożony, nie jest mieszkanie osoby składającej wniosek. W praktyce będzie to oznaczało, że w toku tego postępowania będzie sprawdzane, czy Pani z rodziną faktycznie mieszkacie w mieszkaniu, w którym jesteście zameldowani.

Trudno jednoznacznie określić, czy wprowadzenie Pani zapobiegnie wymeldowaniu, ponieważ w tym postępowaniu organ może korzystać z różnych dowodów np. zeznań świadków. Jeżeli inni świadkowie zeznają, że Państwo faktycznie nie przebywali od dawna w tym lokalu, to organ również weźmie pod uwagę ich zeznania.

Opuszczenie miejsca stałego pobytu

W orzecznictwie wskazuje się, że „O opuszczeniu miejsca stałego pobytu można mówić tylko wtedy, gdy dana osoba fizycznie nie przebywa w określonym lokalu i ma zamiar opuszczenia tego lokalu na stałe, a zamiar ten związany jest z założeniem w nowym miejscu ośrodka osobistych i majątkowych interesów. Rezygnacja z przebywania w określonym lokalu może nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia, ale także w sposób dorozumiany, poprzez zachowanie, które w sposób nie budzący wątpliwości wyraża wolę danej osoby skoncentrowania swojej aktywności życiowej w innym miejscu” (wyrok WSA w Lublinie z 20 marca 2012 r., III SA/Lu 29/12).

Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2 grudnia 2010 r., IV SA/Wa 1392/10, wskazano, że „O opuszczeniu miejsca stałego pobytu można mówić jedynie wówczas, gdy dana osoba fizycznie nie przebywa w określonym lokalu i ma zamiar opuszczenia tego lokalu na stałe, przy czym zamiar ten związany jest z założeniem w nowym miejscu ośrodka osobistych i majątkowych interesów. Przy ustaleniu zamiaru nie można poprzestać na oświadczeniach zainteresowanej osoby, tylko określić go na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności”.

Obowiązek wymeldowania się

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 uel osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca. Jeżeli jednak dana osoba nie dopełnia dobrowolnie powyższego obowiązku, wówczas organ gminy może wydać stosowną decyzję w sprawie wymeldowania.

Wymeldowanie możliwe jest w przypadku, gdy dana osoba opuści dotychczasowe miejsce pobytu stałego i nie dopełni obowiązku wymeldowania się.

Dla zameldowania istotne jest tylko to, czy dana osoba przebywa w określonym miejscu.

Wymeldowania (które jest czynnością wyłącznie techniczną, administracyjną) nie należy mylić z eksmisją. Eksmisje przeprowadza się za pośrednictwem sądu, a jej celem jest fizyczne usunięcie danej osoby z lokalu. W polskim prawie zabroniona jest eksmisja „na bruk”, w związku z czym przed przeprowadzeniem eksmisji, osoba eksmitująca lub w określonych przypadkach gmina, zobowiązana jest zapewnić lokal zastępczy lub tzw. pomieszczenie tymczasowe.