Przeparkowanie samochodu po alkoholu

Bezsporne jest, iż Pani syn dopuścił się czynu opisanego w art. 178a § 1 Kodeksu karnego, zgodnie z nim „kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”.

Od dnia 18 maja 2015 r. polityka państwa w odniesieniu do ww. przestępstw się zaostrzyła. Aktualnie sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 był w stanie nietrzeźwości. Dodatkowo w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 1 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 5000 złotych.

Innymi słowy, w chwili obecnej najkrótszy okres zakazu prowadzeni pojazdów to 3 lata, do tego dochodzi świadczenie pieniężne w wysokości co najmniej 5000 zł.

Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Choć szanse na warunkowe umorzenie postępowania, a co za tym idzie na uniknięcie utraty prawa jazdy na okres 3 lat, są znikome, to jednak każdy tego rodzaju przypadek wymaga uwagi i oceny pod indywidualnym kątem. Zachodzi pytanie, dlaczego Pani syn zdecydował się na kierowanie pojazdem? Czy był ku temu jakiś szczególny powód? Jeżeli mamy mówić o warunkowym umorzeniu postępowania, to musi mieć coś bardzo ważnego na swoje usprawiedliwienie.

Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Dogłębna analiza doktryny i orzecznictwa w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania karnego, a także stosunek art. 67 § 3 do art. 42 § 2, pozwalają wyprowadzić poniższe wnioski. Regulacja ta była przedmiotem zainteresowania Sądu Najwyższego, który w postanowieniu z dnia 29 stycznia 2002 r. (sygn. akt I KZP 33/01) stwierdził, iż „zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w sytuacji, w której postępowanie karne zostaje warunkowo umorzone, pozostaje fakultatywny”. Powyższe karze także ustalić, na jakiej drodze doszło do zatrzymania.

Nie podejmując walki, syn nie przekona się, czy postępowanie ulegnie warunkowemu umorzeniu, czy też nie. Wyraźnie podkreślić należy jednak, iż na Pani synu będzie spoczywał ciążył ciężar wykazania, że sytuacja nadzwyczajna miała miejsce. Innymi słowy będzie ją musiał udowodnić. Jak pokazuje moja dotychczasowa praktyka, zawsze należy zawalczyć.