Przemoc domowa i opieszałość sądów, jak znaleźć rozwiązanie w trudnej sytuacji?

1) w razie śmierci strony lub jej przedstawiciela ustawowego, utraty przez nich zdolności procesowej, utraty przez stronę zdolności sądowej lub utraty przez przedstawiciela ustawowego charakteru takiego przedstawiciela. W związku z powyższym z uwagi na śmierć strony zostanie wydane postanowienie o zawieszeniu postępowania. Takie działanie Sądu jest obligatoryjne. Zatem Sąd nie ma innej możliwości działania w sprawie. Podjęcie postępowania nastąpi w oparciu o art. 180 § 1 k.p.c. gdy ustanie przyczyna zawieszenia, w szczególności tj. w razie śmierci strony – z chwilą zgłoszenia się lub wskazania następców prawnych zmarłego albo z chwilą ustanowienia we właściwej drodze kuratora spadku. Dlatego też dopóki nie zostanie przeprowadzone postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku i ustalenie kręgu spadkobierców, to niestety postępowanie sądowe będzie zawieszone.

Natomiast co do kwestii znęcania się, to niestety tylko i wyłącznie pozostaje składać kolejne zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Zgodnie z art. 190a § 1 Kodeksu karnego kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia, poniżenia lub udręczenia lub istotnie narusza jej prywatność podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Ściganie tego przestępstwa następuje na wniosek pokrzywdzonego. Przedmiotem ochrony tego przestępstwa jest wolność człowieka w sferze psychicznej, którą należy rozumieć jako wolność od strachu i ingerencji w prywatność.

Kontynuacja sprawy o przemoc

Jeżeli chodzi o to, czym powinno cechować się zachowanie sprawy przy tego rodzaju przestępstwie, to wskazać należy, że językowo rzecz ujmując, „nękać” znaczy tyle, co „ustawicznie dręczyć, niepokoić kogoś” (L. Drabik, E. Sobol, Słownik..., s. 283). Pośród zachowań stanowiących realizację tego znamienia wymienia m.in. się wykonywanie telefonów, wysyłanie SMS-ów, e-maili, nachodzenie, zaczepianie, nagabywanie, wysyłanie niechcianych prezentów, śledzenie (zob. np. A. Zoll [w:] Kodeks karny..., t. 2, cz. 1, red. W. Wróbel, A. Zoll, 2017, art. 190a , nt 7; M. Mozgawa, Analiza ustawowych znamion przestępstwa uporczywego nękania [w:] Stalking..., red. M. Mozgawa, s. 39 i n.; M. Mozgawa, Kilka uwag..., s. 82–83). Zachowania te, aby realizować znamię nękania, muszą być realizowane wielokrotnie, przy czym mogą być zarówno jednorodne, jak i różnorodne. Ustawa nie wymaga przy tym, aby czynność wykonawcza zawierała element agresji (postanowienie SN z 12.12.2013 r., sygn. akt III KK 417/13 KZS 2014/6). Nękanie musi charakteryzować się uporczywością, a zatem stanowić wyraz uporu sprawcy. Z uporczywym nękaniem mamy do czynienia, gdy sprawca ponawia swoje zachowania mimo sprzeciwu nękanej osoby, czy wręcz żądania zaprzestania zachowań wzbudzających poczcie zagrożenia lub naruszających prywatność. W przypadku, kiedy postępowanie kończy się umorzeniem albo odmową wszczęcia, to należy złożyć zażalenie do sądu.

Warto również skierować pisemną informacje do Prokuratora Generalnego oraz Rzecznika Praw Obywatelskich, aby w zakresie ustawowych kompetencji podjęli działania w sprawie.