Sprawa o alimenty w Niemczech

Obowiązek alimentacyjny w prawie niemieckim

Obowiązek alimentacyjny zarówno w prawie niemieckim, jak i w prawie polskim powstaje w sytuacji, gdy zostanie ustalony określony krąg pokrewieństwa miedzy zobowiązanym a uprawionym (np. rodzic – dziecko, małżonkowie względem siebie itp.).

Republika Federalna Niemiec ratyfikowała Konwencję Haską o prawie właściwym dla zobowiązań alimentacyjnych 2 października 1973 r.

Zgodnie z postanowieniami Konwencji prawo zwyczajowego miejsca zamieszkania strony uprawnionej do alimentów (w tym przypadku, jak mniemam, zamieszkujecie Państwo zwyczajowo Republikę Federalną Niemiec) jest decydujące dla celów określenia dowolnego obowiązku alimentacyjnego. Oznacza to, że prawo niemieckie ma zastosowanie, jeżeli strona uprawniona do alimentów zamieszkuje stale w Niemczech.

Dopiero gdyby prawo zwyczajowego miejsca zamieszkania strony uprawnionej do alimentów nie przewidywało żadnych roszczeń alimentacyjnych, to prawem właściwym stałoby się prawo państwa, do którego należą zarówno strona, której przysługują alimenty, jak i strona, na której spoczywa obowiązek alimentacyjny (a więc prawo polskie, o ile małoletni jest obywatelem Polski).

W przypadku gdy zarówno strona, na której spoczywa obowiązek alimentacyjny, jak i strona uprawniona do alimentów zamieszkują w Niemczech, zastosowanie ma jednak prawo niemieckie, jako że fakt, że strona uprawniona do alimentów zwykle zamieszkuje w Niemczech, jest decydującym kryterium dla celów stosowania prawa niemieckiego.

Sposób sprawowania władzy rodzicielskiej

Zgodnie z prawem niemieckim do czasu zawarcia związku małżeńskiego rodzice mogą sami zdecydować o sposobie opieki nad dziećmi (w drodze dobrowolnego porozumienia bez udziału sądu). Mogą np. zadecydować, że alimentacja będzie miała formę świadczeń rzeczowych w domu rodzicielskim (zakwaterowanie z wyżywieniem, zakup odzieży itd.).

Jeżeli rodzice nie mieszkają razem, to wtedy co do zasady rodzic, z którym dziecko mieszka, łoży na jego utrzymanie, zapewniając mu opiekę i wychowanie. Rodzic taki nie musi przekazywać świadczeń pieniężnych na dziecko. Do ich płacenia zobowiązane jest natomiast drugie z rodziców.

Sposób sprawowania władzy rodzicielskiej z zasady pozostawiony zostaje decyzji rodziców i brakuje regulacji w tym zakresie. Rodzice mogą np. zawrzeć nieformalne porozumienie regulujące korzystanie z prawa do styczności z dzieckiem (jak i wysokość alimentów). W przypadku zawarcia takiego porozumienia przed sądem ma ono taką samą moc wiążącą jak orzeczenie sądu, który w odpowiednich przypadkach może również wyrazić zgodę na przeprowadzenie sądowej egzekucji tego porozumienia.

W przypadku, gdy rodzice nie są w stanie samodzielnie rozwiązać własnych sporów (czyli matka małoletniego w dalszym ciągu nalegać będzie na ustalenie alimentów, ewentualnie ograniczenie władzy rodzicielskiej Panu), należy zwrócić się do Urzędu ds. Ochrony Dzieci i Młodzieży. W ramach pomocy rodzicom oferowane są usługi mediacyjne, pozwalające im na uzgodnienie polubownego rozwiązania (czyli np. ustalenie wysokości alimentów).

Aż do momentu, kiedy nie upadnie więź pokrewieństwa wynikająca z uznania ojcostwa, ciążył będzie na Panu ustawowy obowiązek alimentacyjny (który można dobrowolnie realizować bez stosownego orzeczenia sądu). Dopiero zaprzeczenie ojcostwa i uznanie przez sąd, że nie jest Pan ojcem dziecka, spowoduje, że obowiązek alimentacyjny ustanie.

Faktycznie zatem stuprocentową pewność, że jest Pan zabezpieczony przed pozwaniem o alimenty, daje zaprzeczenie ojcostwa (czyli uznanie przez sąd, że nie jest Pan ojcem określonego dziecka).