Posiadanie narkotyków, zatrzymanie i dozór policyjny

Zatrzymanie podejrzanego u którego znaleziono środki odurzające

Ustosunkowując się do przedstawionego przez Pana stanu faktycznego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Zatrzymanie przewidziane w art. 244 K.p.k. jest środkiem przymusu polegającym na chwilowym pozbawieniu wolności określonej osoby. Zatrzymana może być osoba, co do której istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła przestępstwo (postanowienie o przedstawieniu zarzutów nie zostało jeszcze wydane), a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej tożsamości albo istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym. Zatrzymany winien być natychmiast poinformowany o przyczynach zatrzymania i o przysługujących mu prawach.

Zatrzymany powinien być w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przekazany do dyspozycji sądu, jeżeli prokurator będzie występował do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania, w przeciwnym wypadku zatrzymany powinien być zwolniony.

Zażalenie na zatrzymanie

Zatrzymanie służyć ma zebraniu dowodów mających uzasadnić w pełni zastosowanie jednego z przewidzianych przepisami prawa karnego procesowego środków przymusu procesowego. Zatrzymany uprawiony jest do złożenia zażalenia. W zażaleniu zatrzymany może domagać się zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowego zatrzymania. Przepis art. 246 K.p.k. poświęcony uprawnieniu nie stanowi nic o terminie do złożenia takiego zatrzymania. Należy zatem mutatis mutandis wnioskować, iż zgodnie z art. 460 K.p.k. w zw. z art. 467 § 1 K.p.k. termin do jego wniesienia wynosi 7 dni i liczony jest od chwili zatrzymania. We wskazanym przez Pana przypadku przedmiotowe zatrzymanie nie jest już dopuszczalne.

Zastosowanie względem podejrzanego dozoru policyjnego

Zastosowany względem Pana dozór policyjny jest środkiem zapobiegawczym, który powoduje ograniczenia swobody oskarżonego, stosownie do postanowienia prokuratora. Ciąży tym samym na Panu obowiązek zgłaszania się do organu dozorującego w określonych odstępach czasu, zgodnie z postanowieniem o oddaniu pod dozór policyjny. Przepisy nie przewidują żadnych innych środków w celu wymuszenia stosowania się przez Pana do tych obowiązków. Wystarczy sama obawa, że niewypełnienie obowiązku może spowodować stosowanie surowszego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Przedstawiona w uzasadnieniu podstawa zastosowania ww. środka, tj. w sprawie zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu znacznych ilości środków odurzających, substancji psychotropowych lub słomy makowej, pozwala z dużą dozą prawdopodobieństwa wysnuć twierdzenie, iż tymczasowe aresztowanie jest środkiem bardzo realnym w przypadku niestosowania się do nałożonych na Pana obowiązków.

Zażalenie na zastosowanie dozoru policyjnego

Postanowienie o tym, by zastosować względem Pana dozór policyjny, także podlegało zażaleniu. Na podstawie art. 252 K.p.k. na postanowienie w przedmiocie środka zapobiegawczego przysługuje zażalenie do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzi się postępowanie. Z treści przedstawionego przez Pana stanu faktycznego nie wynika, kiedy dokładnie owo postanowienie zostało wydane, ale mając na uwadze, iż nastąpiło ono bezpośrednio po zatrzymaniu, złożenie takiegoż zażalenia będzie już bezskuteczne jako złożone po terminie.

Mając na uwadze, że postępowanie przygotowawcze prowadzone jest w sprawie z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 258 § 1 K.k., wysnuć można twierdzenie, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz czynności dokonywane w jego ramach (m.in. znalezienie podczas przeszukania środków odurzających) zmierzać będą do zakończenia postępowania przygotowawczego w postaci przesłania do sądu aktu oskarżenia.

Zgodnie z literaturą przedmiotu dla istnienia zorganizowanej grupy lub związku mającego na celu popełnienie przestępstwa konieczne są minimum trzy osoby. Związek przestępny także musi skupiać co najmniej trzy osoby oraz mieć określone kierownictwo i zasady dyscypliny. Czynność sprawcza określona w art. 258 § 1 polega na braniu udziału w zorganizowanej grupie lub związku mającym na celu popełnienie przestępstwa lub przestępstwa skarbowego. Udział w grupie lub związku, o których mowa w tym przepisie, nie musi polegać na uczestnictwie w popełnieniu przestępstwa, jakiego dopuszczają się inni członkowie. Karze na podstawie art. 258 § 1 podlega już sama przynależność do grupy lub związku. Przestępstwo określone w tym przepisie może być popełnione wyłącznie umyślnie.

Wniosek o skazanie bez rozprawy

Wyprzedzając niejako Pana pytanie i możliwy wynik końcowy prowadzonego postępowania: jeśli zostanie sformułowany akt oskarżenia, radzę udać się do prokuratora prowadzonego postępowanie i zaproponować skorzystanie przez Pana z wniosku o skazanie bez rozprawy, tj. instytucji opisanej w art. 335 K.p.k. Zgodnie z tym przepisem prokurator może umieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za występek zagrożony karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wolności bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Zgoda na warunki skazania powinna pochodzić od podejrzanego i znajdować odbicie w protokole przesłuchania podejrzanego. Instytucja ta umożliwia uniknięcie wysokich kosztów postępowania karnego, a jednocześnie, jako że sam oskarżony poddaje się karze, co do zasady kary te są łagodniejsze niż kary orzekane przez sądy.