Kredyt zaciągnięty dla koleżanki i brak spłaty

Niestety jest Pani w mało korzystnym położeniu. Kredytobiorcą jest Pani – nie znajoma, więc wobec banku odpowiada Pani. Komornik będzie ścigał Panią, nie znajomą, zajmie wynagrodzenie Pani, nie znajomej, będzie licytował ewentualnie Pani nieruchomość – nie znajomej.

Pani może dochodzić od znajomej jedynie sądownie zapłaty. Dopiero mając wyrok sądowy, może Pani za zgodą banku dokonać cesji zobowiązania – tak aby bank egzekwował należność od znajomej. Lub ściągnąć od tej koleżanki należność i spłacić kredyt w banku.

Za zgodą banku może nastąpić przejęcie długu przez znajomych. ALE TYLKO ZA ZGODĄ BANKU. Z mocy art. 519 § 2 pkt 1 Kodeksu cywilnego w wyniku przejęcia długu nie dochodzi do zmiany treści stosunku zobowiązaniowego; jedynie na miejsce

dłużnika wstępuje przejmujący dług.

Instytucja przejęcia długu uregulowana w art. 519 Kodeksu cywilnego. Zmiana dłużnika wywiera skutki nie tylko wobec długu przejętego przez przejemcę ale także wobec stosunków pobocznych takich jak osobiste zabezpieczenia wierzytelności czy ograniczone prawa rzeczowe. Pozycja prawna podmiotu zabezpieczającego dług przejmowany może się radykalnie zmienić w wyniku przejęcia, dlatego ustawodawca przewidział w art. 525 konieczność wyrażenia zgody przez poręczyciela lub osobę trzecią, która ustanowiła ograniczone prawo rzeczowe na dalsze trwanie zabezpieczeń, bez której one wygasają. Uzasadnieniem takiej regulacji jest po pierwsze prawdopodobieństwo poniesienia odpowiedzialności przez osobę trzecią, która ustanowiła zabezpieczenie. Przejemca długu może się bowiem okazać osobą, która ma wątpliwą zdolność do zaspokojenia roszczeń wierzyciela, tym samym doprowadzając do konieczności ponoszenia ciężaru wierzytelności przez podmiot zabezpieczający. Drugim powodem jest pewność zaspokojenia wierzyciela (osoby, która wstąpiła na mocy art. 518 § 1 pkt 1 w prawa wierzyciela) w późniejszym procesie regresowym. Art. 525 nie wspomina natomiast o gwarancji bankowej. Z uwagi na podobne funkcje, jakie pełni gwarancja bankowa i poręczenie, nie należy dokonywać znaczącego rozróżnienia skutków prawnych przejęcia długu w przypadku obu tych instytucji (zob. P. Drapała, Zwalniające przejęcie długu a zabezpieczenie wierzytelności, MP 2002 nr 1).

Przejęcie długu ma charakter zwalniający w tym sensie, że dotychczasowy dłużnik zostaje wyłączony z zobowiązania a dług w dotychczasowej treści przechodzi na przejemcę (zob. art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego).

Zmiana dłużnika w zobowiązaniu, w którym wierzytelność była zabezpieczona poręczeniem lub ograniczonym prawem rzeczowym ustanowionym przez osobę trzecią, skutkuje tym, że poręczenie lub ograniczone prawo rzeczowe wygasa z chwilą przejęcia długu, chyba że poręczyciel lub osoba trzecia wyrazi zgodę na dalsze trwanie zabezpieczenia (zob. art. 525 Kodeksu cywilnego).

Wreszcie według art. 524 § 1 kodeksu cywilnego przejmującemu dług przysługują przeciwko wierzycielowi wszelkie zarzuty, które miał dotychczasowy dłużnik, z wyjątkiem zarzutu potrącenia z wierzytelności dotychczasowego dłużnika. Ponadto osoba przejmująca dług nie może powoływać się względem wierzyciela na zarzuty wynikające z istniejącego między przejmującym dług a dotychczasowym dłużnikiem stosunku prawnego, będącego podstawą prawną przejęcia długu; nie dotyczy to jednak zarzutów, o których wierzyciel wiedział (art. 524 § 2 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z art. 98 Prawa bankowego bankowy tytuł egzekucyjny może być także podstawą egzekucji przeciwko osobie trzeciej, gdy osoba ta przejmie dług wynikający z czynności bankowej. Należy jednak przychylić się do poglądu, że może to nastąpić tylko wtedy, gdy bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny przed przejęciem długu. Gdyby przejęcie długu miało miejsce przed wystawieniem BTE w stosunku do dotychczasowego dłużnika, to bank nie może wystawić go później przeciwko przejemcy długu.

Po przejęciu długu nie będzie mógł także wystawić BTE przeciwko dotychczasowemu dłużnikowi, gdyż na skutek przejęcia długu został on z długu zwolniony.

Reasumując – albo bank wyrazi zgodę na zmianę dłużnika, zwalniając Panią z długu a przenosząc ciężar na znajomą, albo będzie Pani musiała występować do sądu o zapłatę przeciwko znajomej, dopiero po uzyskaniu wyroku może Pani wyegzekwować od niej należność, wraz kosztami egzekucji komorniczej, odsetkami.

Lepszym sposobem będzie zawiadomienie prokuratury o przestępstwie wyłudzenia.

„Przedmiotem ochrony w ramach przepisu art. 286 § 1 Kodeksu karnego jest każde świadczenie majątkowe” (wyrok SN z dnia 10 marca 2004 r., sygn. akt II KK 381/2003, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w Sprawach Karnych 2004, poz. 523),

Swego rodzaju następstwem przyjęcia szerokiego rozumienia na gruncie art. 286 § 1

Kodeksu karnego pojęcia „mienie” jest równie szerokie traktowanie terminu „niekorzystne rozporządzenie mieniem”. Przyjęcie innego sposobu interpretacji byłoby niewątpliwie niezrozumiałą niekonsekwencją. Skoro bowiem przez mienie rozumie się wszelkie prawa majątkowe – rzeczowe i obligacyjne lub całokształt sytuacji majątkowej danego podmiotu, to niewątpliwie do kategorii niekorzystnych nim rozporządzeń trzeba zaliczyć wszelkie działania bądź sytuacje, które w tymże majątku powodują jakiekolwiek niekorzystne zmiany. W doktrynie trafnie mówi się o sytuacji, w której interesy majątkowe pokrzywdzonego ulegają pogorszeniu i to zarówno w wyniku powstania rzeczywistego uszczerbku, jak i w postaci utraconych korzyści (por. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardad, Kodeks karny. Komentarz. Część szczególna, pod red. A. Zolla, Kraków 2006, t. III, str. 293). Ten sam kierunek interpretacji konsekwentnie prezentowany jest w orzecznictwie (por. np. wyrok SA w Łodzi z dnia 29 stycznia 2001 r., sygn. akt II AKa 74/2001).

„Wyczerpującej i nie budzącej wątpliwości odpowiedzi w tym przedmiocie udziela dotychczasowe, jednolite orzecznictwo Sądu Najwyższego. Wskazuje się w nim przede wszystkim na zasadność szerokiego ujmowania tego pojęcia, które oznacza »aktualne (współczesne) i przyszłe przysporzenie mienia... ogólne polepszenie sytuacji majątkowej«” (wyrok SN z dnia 21 sierpnia 2002 r., sygn. akt III KK 230/2002). Mówi się też o „każdym przysporzeniu majątku albo uniknięciu w nim strat” (wyrok SN z dnia 16 września 1982 r., sygn. akt I KR 157/82, OSNPG 1983/3 poz. 27 str. 3).

Koleżanka pożyczyła i nie ma zamiaru oddać – to jest wyłudzenie.  Biorąc pod uwagę, że ma wyrok w zawiasach, kolejne przestępstwo może spowodować odwieszenie tamtego wyroku, więc może to ją zmotywuje do spłaty kredytu.