Wypłata wygranej z zagranicznego kasyna online

Ksawery chciałby wypłacić ponad 100 tys. zł z wygranych w kasynie online. Kasyno ma siedzibę poza granicami kraju. Pyta, jak to zrobić, aby uniknąć konsekwencji ze strony urzędu skarbowego. Czy rozwiązaniem jest wypłacanie małych kwot, a jeśli tak, z jaką częstotliwością?

Granie w kasynach online

Kwestie dopuszczalności grania w kasynach online reguluje ustawa o grach hazardowych – z dniem 1 kwietnia 2017 r. na podstawie ustawy zmieniającej wprowadzono nowe brzmienie większości przepisów tej ustawy. Zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy – grami losowymi są gry, w tym urządzane przez sieć Internet, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku. Są to m.in.:

• gry liczbowe – gry, w których wygraną uzyskuje się przez prawidłowe wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranych zależy od łącznej kwoty wpłaconych stawek, oraz gra liczbowa keno, w której wygraną uzyskuje się przez prawidłowe wytypowanie liczb, a wysokość wygranych stanowi iloczyn wpłaconej stawki i mnożnika ustalonego dla poszczególnych stopni wygranych;
• gry cylindryczne, w których uczestniczy się w grze przez wytypowanie liczb, znaków lub innych wyróżników, a wysokość wygranej zależy od określonego z góry stosunku wpłaty do wygranej, zaś wynik gry ustalany jest za pomocą urządzenia obrotowego lub gry cylindryczne urządzane na tych zasadach w sieci Internet.

Jak stanowi art. 2 ust. 3 ustawy – grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Z treści art. 2 ust. 5 ustawy wynika, że grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy.

Art. 3 ustawy wskazuje, że urządzanie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier w karty i gier na automatach oraz prowadzenie działalności w tym zakresie jest dozwolone na podstawie właściwej koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia.

Nielegalne gry hazardowe online

Warto także wskazać na treść art. 5 ustawy o grach hazardowych. Przepis ten podaje, że prowadzenie działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych, gry telebingo oraz gier na automatach poza kasynem gry jest objęte monopolem państwa. Urządzanie gier hazardowych przez sieć Internet, z wyjątkiem zakładów wzajemnych i loterii promocyjnych, jest objęte monopolem państwa. Ponadto przywołajmy również treść art. 107 Kodeksu karnego skarbowego (K.k.s.), która brzmi następująco:

„Art. 107. § 1. Kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi gry hazardowe, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

§ 2. Kto na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uczestniczy w zagranicznej grze hazardowej, podlega karze grzywny do 120 stawek dziennych.

§ 3. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu zabronionego określonego w § 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z organizowania zbiorowego uczestnictwa w grze hazardowej, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie.

§ 4. W wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 lub 2 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.”

Czy branie udziału w zagranicznych grach hazardowych jest przestępstwem?

Urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach i gier na automatach o niskich wygranych jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w przepisach u.g.h.

W myśl art. 6 ust. 1 i 3 u.g.h. działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Działalność w zakresie zakładów wzajemnych może być prowadzona na podstawie udzielonego zezwolenia na urządzanie zakładów wzajemnych. Ustawodawca wprowadził także ograniczenia podmiotowe – działalność powyższa może być prowadzona wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Akcje (udziały) w takich spółkach może nabywać lub obejmować:

1) osoba prawna lub spółka niemająca osobowości prawnej, której siedziba znajduje się na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym;

2) osoba fizyczna będąca obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Obecnie obowiązujące polskie przepisy nie zezwalają na organizowanie gier losowych przez internet bez zezwolenia. Należy przy tym zauważyć, iż karane jest zarówno organizowanie gier hazardowych niezgodnie z przepisami ustawy, jak i branie udziału w zagranicznych zakładach wzajemnych. Natomiast wymiar kary określa cytowany już wyżej art. 107 K.k.s.

Uczestniczenie w internetowych grach hazardowych

W świetle aktualnie obowiązujących przepisów branie udziału w internetowych grach hazardowych, które nie posiadają na terenie Polski odpowiedniego zezwolenia, jest nielegalne i stanowi wykroczenie lub przestępstwo skarbowe. W rezultacie dochód uzyskiwany jest z nielegalnego źródła.

Podsumowując tę część naszych rozważań: w świetle obowiązującego prawa granie online na zagranicznych portalach hazardowych z terytorium RP jest aktualnie zabronione.

Orzecznictwo TSUE i sądów polskich

W sprawie pana Ksawerego bardzo ważny może okazać się wyrok TSUE z dnia 22 czerwca 2017, C-49/16. W sprawie tej chodziło o interpretację podobnych przepisów obowiązujących na Węgrzech. Wniosek ten został przedstawiony w ramach sporu pomiędzy Unibet International Ltd. (zwaną dalej „Unibet” lub „spółką Unibet”) – spółką prawa maltańskiego a Nemzeti Adó-és Vámhivatal Központi Hivatala (centralną państwową administracją skarbową i celną, Węgry, zwaną dalej „węgierskim organem podatkowym”) w przedmiocie wydanych przez ten organ decyzji nakazujących czasowe zablokowanie dostępu do stron internetowych spółki Unibet, dostępnych pod nazwami domeny hu.unibet.com i hul.unibet.com. Węgierski sąd zadał następujące pytania:

„1) Czy art. 56 TFUE należy rozumieć w ten sposób, że jest z nim sprzeczny środek krajowy, zgodnie z którym przepisy krajowe państwa członkowskiego, które przewidują ogłoszenie w razie konieczności przetargu w celu przyznania koncesji lub przyjęcie oferty złożonej w celu uzyskania koncesji, zapewniają teoretyczną możliwość, aby jakikolwiek operator spełniający przesłanki przewidziane prawem – w tym operator mający przedsiębiorstwo w innym państwie członkowskim – mógł uzyskać koncesję na świadczenie usług w zakresie gier losowych online, które nie zostały poddane liberalizacji, bądź to w ramach postępowania przetargowego, bądź poprzez złożenie oferty, podczas gdy w rzeczywistości państwo członkowskie, o którym mowa, nie ogłasza przetargu w celu przyznania koncesji, świadczący usługę nie ma też w praktyce możliwości złożenia oferty, a mimo to władze państwa członkowskiego stwierdzają, że świadczący usługę dopuścił się naruszenia przepisów prawa z uwagi na świadczenie usług bez zezwolenia wynikającego z koncesji i nakładają na niego karę administracyjną przewidzianą prawem (czasowe zablokowanie dostępu oraz grzywnę w przypadku ponownego naruszenia)?

2) Czy art. 56 TFUE stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie wprowadziło przepisy hierarchicznie wyższe z punktu widzenia prawa krajowego, przyznające operatorom gier losowych online teoretyczną możliwość świadczenia w sposób transgraniczny usług w zakresie gier losowych online, podczas gdy z uwagi na brak w państwie członkowskim przepisów wykonawczych niższych hierarchicznie operatorzy ci nie są w rzeczywistości w stanie uzyskać od władz zezwoleń koniecznych do świadczenia usług?

3) Jeśli sąd rozpoznający sprawę w postępowaniu głównym stwierdzi, w świetle odpowiedzi udzielonych na wcześniejsze pytania, że środek krajowy jest sprzeczny z art. 56 TFUE, czy sąd ten będzie działać zgodnie z prawem Unii, jeżeli uzna za sprzeczne z art. 56 TFUE zarówno naruszenie przepisów stwierdzone w decyzjach władz państwa członkowskiego z uwagi na świadczenie usług bez zezwolenia, jak też karę administracyjną nałożoną z tytułu tego naruszenia (czasowe zablokowanie dostępu oraz grzywnę)?”.

W wyroku TSUE wskazał, co następujące:

„Sąd odsyłający pragnie co do zasady ustalić, czy wykładni art. 56 TFUE należy dokonywać w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom takim jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, ustanawiającym system koncesji i zezwoleń na urządzanie gier losowych, zgodnie z którym operatorzy gier losowych mogą zawierać umowy koncesji i na ich podstawie uzyskiwać zezwolenia na urządzanie gier losowych online, uczestnicząc w organizowanym przez ministra gospodarki postępowaniu przetargowym mającym na celu zawarcie umowy koncesji, przy czym możliwość ta jest dostępna dla „wiarygodnych” operatorów gier losowych w rozumieniu przepisów krajowych.

Na wstępie należy przypomnieć, że art. 56 TFUE wymaga zniesienia jakichkolwiek ograniczeń swobody świadczenia usług, nawet gdy ograniczenia te są stosowane bez różnicy zarówno w stosunku do usługodawców krajowych, jak i usługodawców z innych państw członkowskich, jeżeli są one w stanie zakazać działalności usługodawcy mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, gdzie zgodnie z przepisami świadczy on takie same usługi, utrudnić ją lub uczynić ją mniej atrakcyjną (zob. podobnie wyrok z dnia 8 września 2009 r., Liga Portuguesa de Futebol Profissional i Bwin International, C-42/07, EU:C:2009:519, pkt 51 i przytoczone tam orzecznictwo).

Trybunał orzekał już w tym względzie, że przepisy krajowe, które zakazują urządzania gier losowych bez zezwolenia wydanego uprzednio przez organy administracyjne, stanowi ograniczenie swobody świadczenia usług gwarantowanej na mocy art. 56 TFUE (zob. podobnie wyrok z dnia 30 kwietnia 2014 r., Pfleger i in., C-390/12, EU:C:2014:281, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo).

Należy tym samym stwierdzić, że przepisy krajowe, takie jak przepisy rozpatrywane w postępowaniu głównym, które ustanawiają system koncesji i zezwoleń na urządzanie gier losowych, stanowią ograniczenie swobody świadczenia usług w rozumieniu art. 56 TFUE.

W celu uzasadnienia przepisów, które stanowią odstępstwo od podstawowej wolności, utrwalone orzecznictwo Trybunału wymaga, by system koncesji i zezwoleń na urządzanie gier losowych był oparty na obiektywnych, niedyskryminujących i znanych z góry kryteriach zakreślających ramy uznania władz krajowych, po to, by nie korzystały one z niego w sposób arbitralny (zob. podobnie wyrok z dnia 4 lutego 2016 r., Ince, C-336/14, EU:C:2016:72, pkt 55 i przytoczone tam orzecznictwo).

Co więcej, organy publiczne, które udzielają koncesji, są związane przestrzeganiem obowiązku przejrzystości. Nie oznaczając koniecznie obowiązku przeprowadzenia postępowania przetargowego, ów ciążący na instytucji udzielającej koncesji obowiązek przejrzystości, który stosuje się, gdy koncesja na usługi może zainteresować przedsiębiorstwo, którego siedziba znajduje się w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie, w którym jest ona udzielana, wymaga zagwarantowania wszystkim potencjalnym oferentom odpowiedniego poziomu jawności umożliwiającego otwarcie koncesji na świadczenie usług na konkurencję oraz kontrolę bezstronności procedur jej udzielania (zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2010 r., Engelmann, C-64/08, EU:C:2010:506, pkt 49, 50).

W konsekwencji na przedłożone pytania należy odpowiedzieć, że wykładni art. 56 TFUE należy dokonywać w taki sposób, że stoi on na przeszkodzie ustawodawstwu krajowemu takiemu jak ustawodawstwo rozpatrywane w postępowaniu głównym, które ustanawia system koncesji i zezwoleń na urządzanie gier losowych online, jeżeli zawiera ono przepisy dyskryminujące operatorów posiadających siedziby w innych państwach członkowskich lub jeśli przewiduje ono przepisy niedyskryminujące, stosowane jednak w sposób nieprzejrzysty lub wykonywane w sposób, który uniemożliwia lub utrudnia kandydowanie przez niektórych oferentów posiadających siedziby w innych państwach członkowskich.”

Wyrok ten dotyczy wprawdzie prawa węgierskiego, ale może w przyszłości wpłynąć również na prawo polskie. Aktualnie jednak należy opierać się na istniejącym polskim orzecznictwie w tej sprawie.

Wyrok SR w Lubinie z dnia 16 grudnia 2015 r., II K 1185/15:

 „W myśl art. 107 § 2 k.k.s. inkryminowane jest zachowanie polegające na uczestnictwie obywatela polskiego przebywającego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej w zagranicznych zakładach wzajemnych. Przede wszystkim zachodzi wątpliwość, co do ustalenia miejsca popełnienia czynu z art. 107 § 2 k.k.s. Zgodnie z art. 3 § 1 k.k.s. czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Zdaniem Sądu, przestępstwo skarbowe z art. 107 § 2 k.k.s. jest przestępstwem formalnym, gdzie zabroniona jest czynność uczestnictwa w zakładach wzajemnych. Trzeba zwrócić uwagę, że » uczestnictwo« w zakładzie polega na zawarciu umowy zakładu wzajemnego z organizatorem tego rodzaju działalności, a zawarcie umowy następuje poprzez wpłatę stawki przy zaakceptowaniu warunków umowy. W przypadku zakładów bukmacherskich zawieranych w tradycyjnych kolekturach, określenie miejsce uczestnictwa w zakładach nie nastręcza trudności. Inaczej rzecz przedstawia się przy zawieraniu tego rodzaju umów za pośrednictwem Internetu. Podmiot bet-at-home zawiera ofertę w zakresie urządzania zakładów wzajemnych, których przyjęcie następuje po wyrażeniu akceptacji, z reguły sprowadza się do akceptacji warunków ogólnych gier i czynność ta prowadzi do zawarcia umowy zakładu. Zgodnie z treścią art. 70 § 2 k.c. miejscem zawarcia umowy, a tym samym »uczestnictwa« jest siedziba oferenta w chwili zawarcia umowy, w przypadku bet-at-home Malta. Tym samym, oskarżony jako uczestnik zakładu wzajemnego zawieranego za pośrednictwem Internetu z zagranicznym organizatorem zakładów losowych, bądź wzajemnych nie wypełnił znamion strony przedmiotowej czynu z art. 107 § 2 k.k.s. Nie uczestniczył w zakładzie wzajemnym na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (J. B., Karnoskarbowa problematyka internetowych zakładów bukmacherskich, Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych, Rok XI: 2007 z. 2, (...) (...)- (...)).

W ocenie Sądu, nie sposób przypisać oskarżonemu działania z zamiarem, co najmniej ewentualnym. Zamiaru tego nie można odkodować z elementów strony przedmiotowej czynu. Oskarżony wyjaśnił, że nie wiedział, że tego rodzaju gry są w Polsce zabronione. W świetle masowej reklamy zakładów bukmacherskich, w tym zagranicznych, czy to w telewizji, czy w Internecie, w dodatku reklamowanych przez znane osoby ze świata sportu, a nie rzadko przez dziennikarzy sportowych, przy braku ostrzeżenia ze strony reklamującego i kampanii społecznej ze strony organów państwa o nielegalności tego rodzaju zakładów, nie można w sposób nie budzący wątpliwości uznać, że oskarżony działał umyślnie. Należy zwrócić uwagę również na fakt, że na rynku istnieją również polskie firmy bukmacherskie, które dopuszczają możliwość zakładów przez Internet i są one legalne. Tym bardziej potencjalny gracz nie musi mieć rozeznania, że gra na polskim portalu jest dozwolona, a na zagranicznym nie, skoro sprowadza się do tych samych zakładów. Jednym z dóbr chronionych art. 107 k.k.s. szeroko rozumianego, zdaniem Sądu, jest przeciwdziałanie uzależnieniom od hazardu. Państwo Polskie w pewnych warunkach dopuszcza możliwość zawierania zakładów wzajemnych (w przypadku polskich firm), w innych zakazuje (w przypadku firm zagranicznych).”

Z cytowanych we fragmentach wyroku wynika, że aby możliwe było skazanie osoby za nielegalne uczestniczenie w grze hazardowej przez Internet, organ państwowy musi udowodnić, że uczestniczenie w grze odbywało się z terytorium Polski.

Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 2 grudnia 2015 r., II K 282/15:

„W ocenie Sądu oskarżony uczestnicząc w internetowych zakładach wzajemnych prowadzonych przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością bet-at-home. come (...) z siedzibą w L. (Austria), na terenie kraju członkowskiego Unii Europejskiej nie miał możliwości uświadomienia sobie karalności czynu tzn. świadomości, że czyn jest zabroniony pod groźbą kary. Gry i zakłady wzajemne organizowane przez zagraniczne zakłady bukmacherskie są intensywnie reklamowane, a osoby młode reklamą wabione. Zagraniczne firmy bukmacherskie kierują swoją ofertę wprost do Polaków. Znani sportowcy w kraju promują zagraniczne firmy bukmacherskie, nie ma jakichkolwiek ostrzeżeń ze strony organów podatkowych, regulamin jest dla przeciętnego użytkownika mało czytelny, zawarcie zakładu jest potwierdzane przez bet-at-home komunikatem: »Twój zakład został przyjęty«, co utwierdza gracza w legalności zakładu. Nadto w realiach niniejszej sprawy siedziba spółki w miejscowości L. (Austria) spowodowała u gracza obniżenie »czujności« co do nielegalności gier hazardowych online. Spółka ta prowadzi działalność na terenie Unii, gdzie korzystamy ze swobody przepływu osób, towarów i usług, obowiązuje nas ustawodawstwo unijne, to przeciętny człowiek myśli w tej kategorii, że skoro jest to legalne w jednym państwie członkowskim, to dlaczego ma być zabronione w innym. Rzeczypospolitej Polskiej nie ma wymienionej wśród państw, gdzie uczestnictwo w bukmacherskich zakładach wzajemnych i grach hazardowych online organizowanych przez bet-at-home jest zabronione. Trudno wymagać, aby przeciętny obywatel przed założeniem konta gracza zapoznawał się z ustawodawstwem i orzecznictwem w tym zakresie, tym bardziej że materia karno-skarbowa nie należy do łatwych i sprawia trudności na co dzień wielu prawnikom. Te okoliczności powodują, że przeciętny gracz, a do których zalicza się oskarżony, nie zdaje sobie sprawy, że obstawianie w sieci zagranicznego »buka« w Polsce jest zabronione.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na potwierdzenie tezy aktu oskarżenia. Sąd nie dopatrzył się w zachowaniu oskarżonego znamion występku z art. 107 § 2 k.k.s. i uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu czynu.”

Powyższy wyrok wskazuje, że przestępstwo z art. 107 Kodeksu karnego skarbowego musi zostać popełnione umyślnie. Organ państwowy musi zatem udowodnić oskarżonemu umyślność działania.

Wyrok Sądu Rejonowego w Sochaczewie z dnia 31 stycznia 2017 r., II K 551/16:

„Do serwisu (...) oskarżony logował się z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie zresztą cały czas przebywał. Serwis ten zajmuje się prowadzeniem zakładów wzajemnych. Nie jest to polskie przedsiębiorstwo – jest zarejestrowane i ma siedzibę w S. J. na M. (k. 128).

Fakt zawierania zakładów potwierdzają wpłaty, których oskarżony dokonywał we wskazanym okresie na konto tego serwisu i otrzymywane z niego wypłaty (które potwierdzał też oskarżony w swoich wyjaśnieniach niewiarygodnie podając ich tytuł). Nie da się ich wytłumaczyć w innych sposób, niż wpłaty na poczet zawieranych zakładów oraz otrzymywane z tego tytułu wygrane.

Oskarżony wyczerpał znamiona tego przestępstwa w sposób świadomy i celowy. Wiedział, w czym uczestniczy, i wpłacając pieniądze oraz otrzymując wypłaty godził się na to, tak samo jak zakładając konto. Warunki funkcjonowania tego konta nie pozostawiają najmniejszych wątpliwości odnośnie tego, do czego był przeznaczony ten serwis.

Sąd zdecydował w tej sprawie o warunkowym umorzeniu postępowania karnego. Nie było bowiem żadnych racjonalnych argumentów, aby piętnować oskarżonego wyrokiem skazującym. Przede wszystkim uzasadniał to charakter popełnionego przestępstwa. Nie kwestionując przyjętej przez ustawodawcę karalności tego typu zachowań, wskazać należy, iż jest to przestępstwo, które nie cechuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Skarb Państwa nie doznał na działaniu oskarżonego żadnego uszczerbku, ponieważ takie zachowanie jak oskarżonego jest w Polsce zabronione. Przyczyny, dla których wprowadzono ten zakaz, są ogólnikowe i w gruncie rzeczy mało racjonalne. Działalność ta mogłaby z powodzeniem funkcjonować na terytorium RP i być opodatkowana z korzyścią dla budżetu państwa. Ustawodawca w ramach wątpliwej troski o dobro publiczne wybrał jednak opcję ograniczania wolności wyboru obywateli. Sąd takiego uprawnienia ustawodawcy nie kwestionował. Jednak wskazać należy, iż w wielu krajach taka działalność nie jest zabroniona i obywatele mogą czerpać z niej zyski. Również w Polsce idea zakładów wzajemnych nie była obca do czasu wprowadzenia tego zakazu, począwszy od obstawiania wyścigów konnych (np. na S. w W.), jak i wyników innych imprez sportowych (meczy piłkarskich). Ustawodawca walcząc z – w ocenie sądu – wyolbrzymionym problemem hazardu w Polsce, doprowadził do ograniczenia tej formy aktywności obywateli w sposób zbyt drastyczny i niekiedy absurdalny (np. w zakresie pokera – gry karcianej, w której za granicą na różnych prestiżowych turniejach biorą udział obywatele polscy, co można śledzić na kanałach sportowych lub w Internecie).

Oskarżony nie był uzależniony od hazardu, z pewnością nie było żadnego dowodu w tej sprawie, aby tak twierdzić. Jego działanie mogło być szkodliwe (choć to zbyt mocne słowo) wyłącznie dla niego, tj. uszczuplało jego stan posiadania. Przynosiło mu także korzyści w postaci wygranych, ale przy grach, czy zakładach hazardowych tego typu nie jest to normą. Świadczy raczej o szczęściu oskarżonego i dobrej znajomości realiów danego wydarzenia sportowego, którego wynik obstawiał.

W ocenie sądu, w tej sprawie wystarczającym „ zadośćuczynieniem” społecznej szkodliwości czynu było orzeczenie wobec oskarżonego świadczenia pieniężnego. Jego orzeczenie na podstawie przepisów kodeksu karnego skarbowego nie miało podstaw, stąd też sąd odwołał się w tym przypadku do normy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. Zaś przyjęta wysokość odpowiada nie tylko możliwościom finansowym oskarżonego, ale i wadze popełnionego przestępstwa.

O zwolnieniu oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych zadecydowały względy słuszności. Oskarżony został obciążony w tej sprawie obowiązkiem zapłaty świadczenia pieniężnego i nie było podstaw, aby dodatkowo obciążać go kosztami postępowania. Zwłaszcza wobec warunkowego umorzenia postępowania.”

Kolejny korzystny wyrok wskazuje, że przepisy penalizujące grę przez internet są zbyt ogólnikowe i nieracjonalne.

Opodatkowanie wygranych w grach hazardowych online – dochód z nielegalnego źródła

Na koniec warto jeszcze wskazać kwestię opodatkowania wygranych w grach hazardowych online. W pierwszej kolejności należy jednak wyjść od przepisu podstawowego, tj. art. 21 ust. 1 pkt. 6 ustawy PIT. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dochodowego wygrane w kasynach gry oraz w grach bingo pieniężne i fantowe urządzanych i prowadzonych przez uprawniony podmiot na podstawie przepisów o grach hazardowych obowiązujących w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

W świetle aktualnie obowiązujących przepisów branie udziału w internetowych grach hazardowych, które nie posiadają na terenie Polski odpowiedniego zezwolenia jest nielegalne i stanowi wykroczenie lub przestępstwo skarbowe. W rezultacie dochód uzyskiwany z nielegalnego źródła nie podlega regulacjom ustawy PIT. Jak bowiem stanowi art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy PIT – przepisów tej ustawy nie stosuje się do przychodów wynikających z czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy, a to zaś oznacza, że omawiane przychody nie podlegają opodatkowaniu.

Wskazać należy, że na gruncie poprzednio obowiązującego stanu faktycznego organy podatkowe wydawały pozytywne rozstrzygnięcia w sprawach podobnych do tej pana Ksawerego. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 grudnia 2016 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.868.2016.1.MMA, czytamy:

„Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – wygrane w kasynach gry oraz w grach bingo pieniężne i fantowe urządzanych i prowadzonych przez uprawniony podmiot na podstawie przepisów o grach hazardowych obowiązujących w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Wnioskodawca wskazał, że organizatorem turnieju będzie spółka z siedzibą na Malcie, która świadczy usługi kasynowe na podstawie stosownych licencji.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie oraz powołane wyżej przepisy prawa, należy stwierdzić, że jeżeli w istocie organizatorem turniejów pokerowych jest podmiot uprawniony do tego na podstawie przepisów o grach hazardowych obowiązujących na Malcie, to ewentualna wygrana pieniężna w internetowych turniejach pokera, które odbędą się na terytorium Malty, podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania na podstawie z art. 21 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.”

Różnica co do poprzednio obowiązującego stanu prawnego polega na tym, że obecnie internetowe gry hazardowe organizowane przez zagraniczny podmiot bez koncesji są nielegalne. Przywołując ponownie treść art. 21 ust. 1 pkt. 6 ustawy PIT – zwalnia się od podatku dochodowego wygrane w kasynach gry oraz w grach bingo pieniężne i fantowe urządzanych i prowadzonych przez uprawniony podmiot na podstawie przepisów o grach hazardowych obowiązujących w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Na tle obecnie obowiązującego stanu faktycznego, aby skorzystać ze zwolnienia od podatku kwot wygranych w grach hazardowych online, musi być to legalna gra, czyli nie wolno naruszyć art. 107 K.k.s. Możliwe jest to w dwóch sytuacjach – albo gra odbywa się na portalach internetowych objętych monopolem państwa, albo gracz grał z terytorium innego państwa niż Polska (ponieważ do popełnienia przestępstwa konieczne jest granie z terytorium RP).

Kwestia czy pan Ksawery wypłaci całą kwotę, czy kilkakrotnie pojedyncze sumy w świetle przepisów nie ma większego znaczenia. I tak może narazić się na konsekwencje karne. Jak jednak widać z powyższych wyroków, często dochodzi do uniewinnienia oskarżonych, ponieważ organy państwowe nie potrafią udowodnić ponad wszelką wątpliwość, że gracz grał z terytorium RP.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy - Dz.U. 1999 nr 83 poz. 930
2. Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych - Dz.U. 2009 nr 201 poz. 1540
3. Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. 1991 nr 80 poz. 350
4. Wyrok TSUE z dnia 22 czerwca 2017, C-49/16
5. Wyrok Sądu Rejonowego w Lubinie z dnia 16 grudnia 2015 r., II K 1185/15
6. Wyrok Sądu Rejonowego w Ostrołęce z dnia 2 grudnia 2015 r., II K 282/15
7. Wyrok Sądu Rejonowego w Sochaczewie z dnia 31 stycznia 2017 r., II K 551/16
8. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 14 grudnia 2016 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.868.2016.1.MMA