Kłopoty ze wspólnym korytarzem w kamienicy

Granice korzystania z prawa własności

Granice korzystania z prawa własności (w tym współwłasności) wyznacza art. 140 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem „w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą”.

Jak zatem widać z przytoczonego przepisu, można korzystać z danej rzeczy zgodnie z zasadami współżycia społecznego. Opisane przez Panią sytuacje i zachowania, których dopuszcza się sąsiadka, bez wątpienia naruszają zasady współżycia społecznego. Gdy już dojdzie do takiego naruszenia, należy sięgnąć do treści art. 144 Kodeksu cywilnego, który stanowi:

„Art. 144. [Zakaz immisji] 

Właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych”.

Przedstawiony przepis wprowadza zasadę, że korzystanie z nieruchomości przez jedną osobę nie może naruszać praw innej osoby. Powyższy zakaz immisji ponad przeciętną miarę został w tej sprawie złamany. W takim przypadku osobie pokrzywdzonej przysługuje, na gruncie prawa cywilnego, żądanie zaprzestania naruszeń. Stanowi o tym bezpośrednio art. 222 § 2 Kodeksu cywilnego. W świetle tego przepisu przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń.

Podsumowując powyższe rozważania, w oparciu o przepisy Kodeksu cywilnego może Pani wystąpić przeciwko sąsiadce z pozwem o zaniechanie naruszeń. Dodatkowo, jeśli zachowania sąsiadki wywołały jakąkolwiek szkodę, to jako właściciel nieruchomości może dochodzić jej naprawienia. 

Zakłócanie miru domowego

Kwestie zakłócania miru domowego reguluje także Kodeks wykroczeń. Zgodnie bowiem z art. 51:

Art. 51. [Zakłócenie spokoju lub porządku publicznego] 

§ 1. Kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

§ 2. Jeżeli czyn określony w § 1 ma charakter chuligański lub sprawca dopuszcza się go, będąc pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

§ 3. Podżeganie i pomocnictwo są karalne”.

Pragnę również zwrócić uwagę na treść art. 16 ustawy o własności lokali. Przepis ten stanowi, że jeżeli właściciel lokalu zalega długotrwale z zapłatą należnych od niego opłat lub wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko obowiązującemu porządkowi domowemu albo przez swoje niewłaściwe zachowanie czyni korzystanie z innych lokali lub nieruchomości wspólnej uciążliwym, wspólnota mieszkaniowa może w trybie procesu żądać sprzedaży lokalu w drodze licytacji na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji z nieruchomości. Właścicielowi, którego lokal został sprzedany, nie przysługuje prawo do lokalu zamiennego.