Jak pomóc samotnej, starszej i chorej osobie?• Autor: Radca prawny Marek Gola |
Osoba po 80. roku życia mieszka samotnie w małym miasteczku. Jedyna rodzina to wnuczka pracująca w Niemczech. Ta pani za nic nie daje sobie pomóc, ma nie diagnozowaną chorobę Alzheimera. Mania prześladowcza tak rozwinięta, że podejrzewa wszystkich o kradzieże i otrucia. Nęka telefonami. Lidzię ją blokują lub zgłaszają zakłócanie miru na policji. Chcę pomóc jej młodej wnuczce w rozwiązaniu tego przykrego i bolesnego problemu. Trzeba pomóc tej starszej pani, bo może dojść do nieszczęścia. Jak pomóc tej starszej, chorej osobie, gdzie się udać po pomoc? |
|
Podstawę prawną niniejszej opinii stanowią przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zwanego dalej K.r.io., przepisy Kodeksu cywilnego zwanego dalej K.c. oraz przepisy Kodeksu postępowania cywilnego zwanego dalej K.p.c. Skierowanie starszej, schorowanej osoby na przymusowe leczenieW mojej ocenie można wykorzystać fakt, iż Alzheimer, na który choruje wskazana przez Panią osoba, jest chorobą psychiczną, co daje pewne ułatwienia w skierowaniu takiej osoby na przymusowe leczenie. Zgodnie z treścią przepisów ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego „do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie:
1) której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź 2) która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia”. Pogorszenie stanu zdrowia psychicznego starszej osobyPrzez pojęcie „znaczne pogorszenie stanu zdrowia psychicznego” – uwzględniając art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego – należy rozumieć doprowadzenie się przez osobę chorą psychicznie, na skutek niepodejmowania leczenia, do stanu uniemożliwiającego jej funkcjonowanie w rodzinie, w miejscu zamieszkania lub w pracy. Takie rozumienie tego pojęcia pozwala ograniczyć hospitalizację przymusową tylko do tych osób, dla których jest ona niezbędna. Nie należy bowiem ułatwiać jej stosowania wobec osób chorych psychicznie, które zachowują się w sposób nawet rażąco odbiegający od wymagań społecznych, ale mogą funkcjonować bez większych trudności w rodzinie, miejscu zamieszkania i pracy. Przyznanie adwokata z urzęduJak podkreśla się w orzecznictwie i literaturze: „Możliwość występowania zaburzeń psychicznych oraz pogorszenia stanu psychicznego nie wystarczy, by orzec o umieszczeniu bez zgody w szpitalu psychiatrycznym. Konieczne jest ustalenie, że dana osoba jest chora psychicznie i że bez podjęcia przymusowego leczenia pogorszenie jej zdrowia psychicznego będzie znaczne”. W sprawie o przymusowe leczenie psychiatryczne prowadzonej na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego należy przestrzegać dyrektywy, aby wydane orzeczenie było usprawiedliwione z punktu widzenia dobra i interesu osoby, której dotyczy. Jednym z instrumentów pomocnych w ustaleniu tego rzeczywistego interesu osoby chorej jest przewidziana w art. 48 ustawy z 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego możliwość ustanowienia dla takiej osoby przez sąd adwokata z urzędu, nawet bez złożenia wniosku, jeżeli osoba ta ze względu na stan zdrowia psychicznego nie jest zdolna do złożenia wniosku, a sąd uzna udział adwokata w sprawie za potrzebny. Przewidziana w tym przepisie możliwość ustanowienia adwokata z urzędu bez wniosku uczestnika przeradza się w obowiązek, jeżeli okaże się, że uczestnik postępowania, ze względu na stan swojego zdrowia, nie jest w stanie sam bronić swoich praw przed sądem.
Zachodzi zatem pytanie, czy w chwili obecnej jesteście Państwo w stanie wykazać, że zachowanie sąsiadki zagraża jej zdrowiu i życiu bądź też że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesienie poprawę jej stanu zdrowia.
Nic innego w sprawie nie da się zrobić. Pewnym kierunkiem mogłoby być ubezwłasnowolnienie tej osoby, ale powyższe w żaden sposób nie ułatwi umieszczenia jej w szpitalu psychiatrycznym, bowiem pomimo ubezwłasnowolnienia i ustanowienia opiekuna lub kuratora wskazana osoba byłaby pytana o zgodę, w razie gdyby takiej wypowiedzi mogła sama udzielić, mając świadomość swoich słów. Do kogo się udać o pomoc?Jeśli nie ma żadnej osoby z rodziny, która może podjąć się tych formalności, to mojej ocenie o sprawie winna zostać powiadomiona policja i sąd opiekuńczy, by ewentualnie z urzędu podjęte zostały czynności zmierzające do podjęcia działań celem umieszczenia sąsiadki w odpowiednim domu pomocy.
Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę, wypełniając formularz poniżej ▼▼▼. Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.
Zapytaj prawnika - porady prawne online O autorze: Radca prawny Marek Gola Radca prawny, doktorant w Katedrze Prawa Karnego Procesowego na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego, zdał aplikację radcowską w Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Katowicach. Specjalizuje się w szczególności w prawie karnym materialnym i procesowym, bliskie jest mu też prawo pracy, prawo rodzinne oraz prawo handlowe. Udzielił już ponad 2000 porad prawnych, pomagając osobom pokrzywdzonym przez nieuczciwych pracodawców, a także tym, w których życie (nie zawsze słusznie) wtargnęła policja i prokuratura. |
|
Zapytaj prawnika
Najnowsze pytania w dziale