Działalność w UK a praca na etat w Polsce

Miejsce prowadzenia działalności a centrum życiowe

Kwestia określenia miejsca prowadzenia działalności jest uzależniona od tego, gdzie znajdują się Pani „interesy gospodarcze” (w tym również prywatne) związane z Pani życiowym wyborem.

W pierwszej kolejności należałoby rozstrzygnąć kwestię Pani miejsca zamieszkania. Według rozumienia punktu 1a art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powinna Pani być traktowana jako osoba fizyczna mająca na terytorium RP miejsca zamieszkania, ponieważ spełnia nie tylko jedno, ale oba kryteria wymienione w tym punkcie ustawy.

W związku z powyższym, jeśli chodzi o przychody otrzymywane do momentu opuszczenia UK przy rozliczaniu się z podatku dochodowego należy się zastosować do zasady, że:

• w przypadku wszystkich przychodów otrzymanych do końca okresu zamieszkania na terytorium UK rozliczenie podatku dochodowego w UK;
• w przypadku wszystkich przychodów uzyskanych po ww. dacie – rozliczenie podatku dochodowego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy „za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym”.

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że „osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy)”.

Ośrodek interesów życiowy na terytorium Polski

Zatem jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Miejsce zamieszkania a przebywanie w Polsce

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle ww. art. 3 ust. 1 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy nie przesądza o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Na podstawie art. 4 ust. 1 Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według prawa tego państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji „jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;

4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia”.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny, należy stwierdzić, że do dnia wyjazdu z UK spełniała Pani przesłanki pozwalające uznać Panią za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w UK, ze względu na fakt posiadania w tym kraju centrum interesów gospodarczych.

Ograniczony obowiązek podatkowy w UK

Od momentu wyjazdu i przeniesienia ośrodka interesów życiowych do RP podlega Pani w UK ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w UK będą podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium UK j zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w UK podlegają opodatkowaniu wyłącznie dochody z pracy wykonywanej na jej terytorium bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, z uwzględnieniem Konwencji, o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Pozostanie z działalnością w UK

Aby pozostać ze swoją działalnością w UK powinna Pani założyć spółkę LTD w UK Spółkę taką może założyć każdy i nie trzeba być rezydentem, więc jest to jedyne rozwiązanie dla Pani. Co ważne dyrektor takiej spółki może korzystać również z kwoty wolnej od podatku. Co istotne, zakładając spółkę LTD po kilku latach opłacania składek można otrzymać gwarancję, że w przyszłości otrzyma się państwową emeryturę „state pension”.

Natomiast jeżeli będzie Pani pracowała na etacie w Polsce, to to ubezpieczenie odprowadza się tylko w Polsce. Od ZUS-u można dostać odpowiednie zaświadczenie, z którym ureguluje Pani sytuację z HM Revenue and Customms.

Założenie spółki LTD na terenie UK

Reasumując – pozostawienie działalności w UK na zasadzie samozatrudnienia jest niemożliwe dla nierezydentów. Jedynym zatem skutecznym rozwiązaniem, wydaje się tu być założenie spółki LTD na terenie UK.

Założenie w Polsce działalności związanej ze sprzedażą na portalach aukcyjnych w Polsce

Przy zakładaniu działalności w Polsce, trzeba tutaj podkreślić, że przy własnej działalności gospodarczej sami ponosimy koszty samozatrudnienia. Oznacza to, że w takiej sytuacji sami musimy pamiętać o obowiązkach wobec odpowiednich urzędów, czyli sami opłacamy sobie składki na ubezpieczenia.

Prowadząc działalność gospodarczą na zasadach ogólnych (czyli według skali podatkowej: 18% i 32%) i pracując na etat, do rozliczenia dochodów wystarczy jedno zeznanie roczne- PIT-36.

Deklaracja PIT-36 umożliwia rozliczenie i łączenie różnych źródeł przychodów opodatkowanych na zasadach skali podatkowej, zatem nie tylko dochodów uzyskanych z prowadzonej działalności gospodarczej, ale także m.in. z etatu.

Może jednak jako osoba samozatrudniona chcieć Pani skorzystać z podatku liniowego.

Podatek liniowy stanowi jednolitą stawkę podatku 19% niezależnie od osiągniętego dochodu. Z uwagi na to, że dochody ze stosunku pracy zasadniczo są opodatkowane według zasad ogólnych, nie jest możliwe rozliczenie ich w tej samej deklaracji co dochody z działalności.

Jeśli działalność gospodarcza opodatkowana jest podatkiem liniowym i dodatkowo przedsiębiorca pracuje na etacie, konieczne jest złożenie dwóch oddzielnych zeznań rocznych. Jednego z działalności gospodarczej i drugiego z pracy na etacie.

Dochody uzyskane z pracy na etacie przedsiębiorca rozlicza na formularzu PIT-37. Natomiast z działalności przy opodatkowaniu według podatku liniowego przedsiębiorca składa PIT-36L, do którego dołącza załącznik PIT/B. W załączniku zawiera się informację o wysokości dochodu/straty z pozarolniczej działalności gospodarczej z danego roku podatkowego.

Opodatkowanie działalności za pomocą podatku liniowego uniemożliwia skorzystanie z przywilejów, jakie występują przy rozliczeniu na zasadach ogólnych, czyli m.in. nie można odliczyć większości ulg podatkowych czy rozliczyć się wspólnie z małżonkiem.

W przypadku, gdy z tytułu umowy o pracę będzie Pani osiągała miesięczne oskładkowane wynagrodzenie równe lub wyższe niż minimalne wynagrodzenie w danym roku (w 2020 r. – 2600 zł brutto), to z tytułu prowadzonej działalności (samozatrudnienia) nie trzeba będzie opłacać żadnych obowiązkowych ubezpieczeń społecznych. Jednak nie jest zabronione by można przystąpić do ubezpieczeń społecznych na zasadzie dobrowolności. Natomiast obowiązkowa jest składka zdrowotna i należy opłacać ją z obu tytułów – zarówno z etatu, jak i działalności gospodarczej. W 2020 roku wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne dla przedsiębiorcy wynosi 362,34 zł.

Jeżeli dopiero Pani zaczyna prowadzenie działalności gospodarczej, a jest już zatrudniona na umowę o pracę to, w celu dopełnienia formalności, by prawidłowo wykazać składki, należy złożyć w ZUS-ie formularz ZUS ZZA. Jest na to 7 dni od daty rejestracji działalności. Złożenie tego formularza oznacza, że Pani jako przedsiębiorca będzie podlegała wyłącznie ubezpieczeniu zdrowotnemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku, gdy praca na etacie została rozpoczęta w momencie, gdy już była prowadzona działalność gospodarcza, to w takim wypadku należy dokonać wyrejestrowania z ubezpieczeń społecznych na deklaracji ZUS ZWUA. Jednocześnie należy również złożyć deklarację ZUS ZZA rejestrującą do ubezpieczenia zdrowotnego.