Czy opieka nad rodzicami daje jakieś przywileje w pracy?

Czy pracownikowi sprawującemu opiekę nad rodzicami przysługują szczególne przywileje?

Zgodnie z art. 178 ustawy Kodeks pracy pracownicy w ciąży nie wolno zatrudniać w godzinach nadliczbowych ani w porze nocnej. Pracownicy w ciąży nie wolno bez jej zgody delegować poza stałe miejsce pracy.

Pracownika opiekującego się dzieckiem do ukończenia przez nie 4. roku życia nie wolno bez jego zgody zatrudniać w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej, jak również delegować poza stałe miejsce pracy.

Niestety Kodeks pracy ochroną przed praca w godzinach nadliczbowych objął tylko tych pracowników, którzy są w ciąży albo opiekują się dzieckiem do lat 4. Dla pracowników opiekujących się dorosłym członkiem rodziny takiej ochrony nie przewidziano.

Komu przysługuje zasiłek opiekuńczy?

Prawo do zasiłku opiekuńczego przysługuje osobie, która sprawuje opiekę nad chorym członkiem rodziny i w związku z tym nie pracuje.

Chorym członkiem rodziny może być małżonek, rodzice, teściowie, dziadkowie, wnuki, rodzeństwo, pod warunkiem, jeśli pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym w okresie sprawowania opieki.

Urlop na sprawowanie opieki nad chorym członkiem rodziny

W ciągu roku pracownik ma prawo do 14 dni na sprawowanie opieki nad chorym członkiem rodziny innym niż dziecko. Łączny okres pobierania zasiłku opiekuńczego z powodu opieki nad dzieckiem oraz innymi chorym nie może w ciągu roku przekroczyć 60 dni.

Należy jednak pamiętać o dodatkowych wymogach stawianych przez przepisy. Po pierwsze, zgodnie z ustawą konieczne jest osobiste sprawowanie opieki. Oznacza to sytuację, w której nie ma innych członków rodziny pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym, którzy mogliby zapewnić odpowiednią opiekę. Warunek ten będzie spełniony także wówczas, gdy zamieszkujący na przykład z chorą matką ojciec nie jest w stanie z uwagi na swój wiek czy niedołęstwo należycie się nią zająć.

Po drugie, dziecko i rodzic muszą pozostawać we wspólnym gospodarstwie domowym w czasie sprawowania opieki. Nie oznacza to jednak, że osoby te muszą mieszkać stale razem. Wystarczające jest, że na czas choroby osoba podejmująca się opieki zmienia miejsce zamieszkania, żeby móc pielęgnować chorego. Jeżeli więc dziecko i rodzic zamieszkują na co dzień oddzielnie, jednak na czas choroby pozostają we wspólnym gospodarstwie domowym – warunek ten jest spełniony.