Czy przyłącze wodociągowe i kanalizacyjne wybudowane na potrzeby firmy można zaliczyć jako środek trwały?

Przyłącze wodociągowe a warunek kompletności i zdolności do użytku

Zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami żadne przyłącza (ani wodociągowe, ani kanalizacyjne) nie spełniają wymogów pozwalających je zaliczyć do środków trwałych. W interpretacji Dyrektora KIS z 24.01.2018 r. 0114-KDIP2-2.4010.289.2017.1.AS organ skarbowy wskazał, że:

„Wykonane przyłącze nie stanowi warunku kompletności i zdolności do użytku i w związku z tym nie może być uznane za środek trwały. Poniesione wydatki związane są wyłącznie z procesem budowy i po jej zakończeniu zostaną zdemontowane, dlatego nie mogą stanowić też kosztów uzyskania przychodów”.

Przyłącza do budynków to nic innego jak element sieci służący do przyłączenia konkretnej instalacji odbiorczej. Przyłącza wodne, jak i kanalizacyjne (ale także energetyczne) nie są kompletnym urządzeniem i aby spełniały swoje funkcje należy podłączyć je do sieci wodno-kanalizacyjnej (względnie energetycznej). Po ich wybudowaniu zostają one przekazywane w sposób nieodpłatny zakładom wodociągowym, a to powoduje, że nie można ich kwalifikować jako własności podatnika.

Wszak środki trwałe to składniki rzeczowych aktywów przedsiębiorstwa, trwałe bądź też zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Ich cechy to:

• długi czas używania (powyżej roku);
• postać rzeczowa;
• zdatność do użytkowania oraz używanie ich na potrzeby i w ramach przedsiębiorstwa.

Powyższe stanowisko aprobowane jest przez organy skarbowe, np. interpretacja indywidualna Dyrektora IS w Poznaniu z 16.12.2009 r. ILPB3/423-821/09-2/GC. Takie stanowisko wyrażone zostało także przez Ministra Finansów w interpretacji z 21 stycznia 2013 r. nr ITPB1/415-1251/12/PSZ).

Przyłącze jako pośredni koszt uzyskania przychodu

Z interpretacji indywidualnej z 6 lutego 2015 roku ILPB1/415-1222/14-4/AG wynika zaś, że:

„Koszty poniesione na realizację samych przyłączy wody, kanalizacji sanitarnej i deszczowej do sieci zasilających budynek biurowy, tj. odcinek od sieci gestora tych mediów do działki (kanalizacja) i do budynku (woda) wraz z licznikiem wody zamontowanym w budynku, dla potrzeb obiektu biurowo-usługowego Spółki, będących własnością Spółki, stanowią koszty zwiększające wartość początkową całego budynku pośrednio związane z przychodem i jako takie winny być rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od zwiększonej (o wartość tych przyłączy) wartości początkowej całego budynku stanowiącego środek trwały Spółki. Przyłącza te wprawdzie nie są powiązane w sposób trwały z konstrukcją budynku, jednak są niezbędne do prawidłowego działania budynku biurowego Spółki i stanowią tzw. obiekty pomocnicze dla całej budowli. Ponadto przyłącza te nie mogą stanowić kompletnych urządzeń czy obiektów infrastruktury zewnętrznej, gdyż ich działanie wymaga podłączenia ich do sieci gestora mediów, a ponieważ obsługują tytko jeden budynek, winny być przynależne do tego budynku.

O ile kwestia przyłącza wody dla potrzeb budynku jest dość prosta – przyłącze to wchodzi wprost do budynku od sieci gestora wody aż do zaworu odcinającego przed wodomierzem (licznikiem wody) i jako takie winno być przynależne do tego budynku, zgodnie z regulacją kwestii dotyczącej wyposażenia budynku oraz tzw. obiektów pomocniczych obsługujących dany budynek (…), o tyle kwestia przyłączy kanalizacji sanitarnej i deszczowej jest już bardziej skomplikowana.

 W przypadku przyłączy kanalizacji sanitarnej i deszczowej można by rozważać możliwość potraktowania tych przyłączy jako część składową, tj. dalszą część sieci zewnętrznych rozdzielczych całej kanalizacji wskazanej w dokumentacji projektowej jako niezbędnej do wykonania, jednak zdaniem Wnioskodawcy, przyjęcie takiego założenia byłoby błędne, gdyż ten fragment sieci bezpośrednio odprowadza ścieki sanitarne i deszczowe, zbierane w ramach zewnętrznych sieci rozdzielczych kanalizacyjnych, jako już przetworzone poprzez przepompownię, do zbiorników retencyjnych wód deszczowych i separator, zarówno z budynku, jak i całego terenu działki spółki (parkingu, chodników i drogi dojazdowej). Mając więc na uwadze przedstawioną na wstępie stanowiska Wnioskodawcy regulację kwestii dotyczącej wyposażenia budynku oraz tzw. obiektów pomocniczych obsługujących dany budynek, zdaniem Wnioskodawcy, te przyłącza kanalizacji (fragmenty sieci zewnętrznych kanalizacyjnych) winny być traktowane jako tzw. »obiekt pomocniczy« obsługujący tylko jeden budynek i tym samym ich wartość winna zostać doliczona do wartości tego budynku. Za takim podejściem przemawia również fakt, iż w dokumentacji projektowej same przyłącza zostały jednoznacznie wydzielone od zewnętrznych sieci rozdzielczych na działce z uwagi na inną specyfikę ich działania i odrębność.

Wobec powyższego, należy stwierdzić, iż poniesione przez Spółkę wydatki na budowę infrastruktury zewnętrznej w zakresie przyłączy wody do budynku i kanalizacji sanitarnej i deszczowej z działki, będących własnością Spółki, stanowiących podłączenie obiektu do sieci gestora tych mediów, należy zakwalifikować jako cześć składową budynku niezbędną dla jego funkcjonowania, a koszty poniesione przez Spółkę na realizację tej części sieci winny być rozliczane poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od zwiększonej o wartość tych przyłączy wartości początkowej całego budynku.”

Przyłącze jako techniczny element sieci

Podsumowując, przyłącza (wodociągowe i kanalizacyjne) nie spełnią przesłanki kompletności, nawet jeśli to odbiorca jest właścicielem przyłącza. Ten element stanowi techniczną część sieci. Nie ma podstaw, aby traktować je jako środek trwały, ponieważ przyłącze musi być z jednej strony podłączone do budynku, a z drugiej strony do sieci wodociągowej. A zatem koszty takiego przyłącza należy traktować, jak koszty o charakterze pośrednim dla dostawcy mediów, a budowla zostaje w ten sposób ulepszona. W przypadku nowego budynku będzie się zwiększać jego wartość. Natomiast w sytuacji, gdy przyłącze służy więcej niż jednemu budynkowi, to należy je rozliczyć jako odrębny środek trwały.

Wniosek o interpretację indywidualną do Dyrektora Izby Skarbowej

Bezsprzecznie jednak rekomenduję wystąpić o indywidualną interpretację do Dyrektora Izby Skarbowej. Koszt to 40 zł, czas oczekiwania do 3 miesięcy. Zastosowanie się do interpretacji, nawet gdy zmieni się prawo czy wykładnia, nie spowoduje nałożenia na podatnika negatywnych konsekwencji (pod warunkiem, że zaczeka on z działaniami do dnia otrzymania interpretacji lub upływu 3 miesięcy na jej wydanie, co daje prawo uznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe).