Co grozi za średni uszczerbek na zdrowiu?

Jaka kara grozi za pobicie innej osoby?

Art. 157 § 1 Kodeksu karnego stanowi: „Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”.

Art. 156 § 1 K.k. brzmi: „Kto powoduje ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci:

1) pozbawienia człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia,

2) innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10”.

Tym samym czyn, który najprawdopodobniej zostanie zarzucony Pani mężowi, polega na wyrządzeniu innego uszczerbku na zdrowiu niż pozbawienie człowieka wzroku, słuchu, mowy, zdolności płodzenia, innego ciężkiego kalectwa, ciężkiej choroby nieuleczalnej lub długotrwałej, choroby realnie zagrażającej życiu, trwałej choroby psychicznej, całkowitej albo znacznej trwałej niezdolności do pracy w zawodzie lub trwałego, istotnego zeszpecenia lub zniekształcenia ciała. W doktrynie czyn z art. 157 § 1 K.k. określa się mianem średniego uszczerbku na zdrowiu, powodującego naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na czas powyżej 7 dni.

Czy za pobicie można trafić do więzienia?

Przestępstwo z art. 157 § 1 K.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Zatem kara pozbawienia wolności grożąca w przypadku przestępstwa uszkodzenia ciała na czas dłuższy niż 7 dni może trwać najkrócej 3 miesiące, najdłużej zaś pięć lat. Jeśli sąd wymierza karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym lat 2, może ją warunkowo zawiesić na okres próby i oddać skazanego pod dozór kuratora lub nałożyć na niego inny środek probacyjny, np. obowiązek:

• naprawienia szkody,
• wykonywania pracy zarobkowej, nauki lub przygotowania się do zawodu,
• powstrzymania się od nadużywania alkoholu lub używania innych środków odurzających,
• poddania się leczeniu, w szczególności odwykowemu lub rehabilitacyjnemu, albo oddziaływaniom terapeutycznym lub uczestnictwu w programach korekcyjno-edukacyjnych,
• powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach,
• powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi osobami w określony sposób,
• opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym.

Warunkowe zawieszenie kary więzienia

Warunkowe zawieszenie wykonania kary polega więc na tym, że sprawca nie trafi do więzienia, jeśli wyznaczony mu okres próby upłynie pozytywnie, tzn. jeśli sprawca w okresie próby będzie przestrzegał porządku prawnego i dopełni nałożonych na niego obowiązków (art. 72 i n. K.k.). Okres próby trwa najkrócej 2 lata najdłużej 5 lat.

Moim zdaniem, z uwagi na dotychczasową niekaralność męża są właśnie podstawy orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (tzw. „kara pozbawienia wolności w zawiasach”).

Niestety wszystko zależy od policji, prokuratury (a dokładniej od dowodów zebranych w sprawie), czy przeciwko Pani mężowi zostanie skierowany akt oskarżenia. Przestępstwo z art. 157 § 1 K.k. jest bowiem ścigane nie na wniosek pokrzywdzonego a z urzędu. W zasadzie jeśli dowody zebrane przez organy ścigania będą wskazywały, że Pani mąż dopuścił się zarzuconego mu czynu, to akt oskarżenia powinien wpłynąć do sądu.

W przypadku czynu z art. 157 § 1 K.k. postępowanie karne jest tak ukształtowane, że to prokurator jako oskarżyciel musi przyjąć postawę aktywną. To on musi zebrać dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego, a po wniesieniu do sądu aktu oskarżenia, to on musi udowodnić, iż wina i okoliczności popełnienia czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

Zasada domniemania niewinności

Na rzecz oskarżonego działa natomiast zasada domniemania niewinności i tzw. zasada in dubio pro reo. Zasady te mają swą podstawę prawną w art. 5 Kodeksu postępowania karnego (K.p.k.).

Zgodnie z pierwszą zasadą oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu.

To prokuratura ponosi ryzyko nieudania się dowodu. Oskarżony natomiast nie musi udowadniać, że jest niewinny, może w ogóle odmówić składania wyjaśnień.

Konsekwencją wynikającą z zasady domniemania niewinności jest konieczność wydania wyroku uniewinniającego zarówno z powodu całkowitego obalenia oskarżenia (gdy wykazano, że oskarżony jest niewinny), ale również i wtedy, gdy oskarżenie nie zostało dostatecznie udowodnione ze względu na występujące wątpliwości. Zgodnie z drugą ze wskazanych wyżej zasad wszelkie wątpliwości występujące w sprawie, a niedające się usunąć, należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 24 lutego 1999 r., sygn. V KKN 362/97).

Jak przebiega postępowanie karne?

Postępowanie karne składa się z 2 etapów: postępowania przygotowawczego, które prowadzi prokuratura (policja) oraz postępowania sądowego (po wpłynięciu aktu oskarżenia do sądu).

Zgodnie z art. 297 K.p.k. celem postępowania przygotowawczego jest:

1) ustalenie, czy został popełniony czyn zabroniony i czy stanowi on przestępstwo,

2) wykrycie i w razie potrzeby ujęcie sprawcy,

3) zebranie danych dotyczących tożsamości sprawcy czynu, jego wieku, stosunków rodzinnych i majątkowych, wykształcenia, zawodu i źródła dochodu oraz danych o jego karalności.

4) wszechstronne wyjaśnienie okoliczności sprawy, w tym ustalenie osób pokrzywdzonych i rozmiarów szkody,

5) zebranie, zabezpieczenie i utrwalenie dowodów dla sądu tak, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło na pierwszej rozprawie głównej.

Jeśli policja (prokuratura) zbierze dowody na to, że osoba ta popełniła zarzucane jej przestępstwo, prokurator skieruje przeciwko tej osobie akt oskarżenia, a w konsekwencji zostanie wszczęty proces karny przed sądem przeciwko osobie oskarżonej. W przeciwnym razie umorzy postępowanie.

Niestety, nie znając dowodów, jakie zostały zebrane w sprawie, trudno mi doradzać, jaką mąż powinien przybrać linię obrony. Jeśli dowody świadczą na niekorzyść Pani męża, to warto rozważyć instytucję skazania bez rozprawy. Instytucja ta polega na tym, że prokurator umieści w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego.

Czy sąd może wydać wyrok skazujący bez udziału stron?

Instytucja skazania bez rozprawy została uregulowana w art. 335 § 1 K.p.k., zgodnie z którym prokurator może umieścić w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kary lub środka karnego za występek zagrożony karą nieprzekraczającą 10 lat pozbawienia wolności bez przeprowadzenia rozprawy, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. W takim przypadku Pani mąż uniknie rozprawy, a sąd wyda wyrok skazujący na posiedzeniu bez udziału stron.

Jeśli chodzi o warunkowe umorzenie postępowania, sprawa wygląda następująco. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 3 lata pozbawienia wolności.

W wypadku gdy pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, sprawca naprawił szkodę lub pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody, warunkowe umorzenie może być zastosowane do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą nie przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Tym samym Pani mąż, czyli sprawca, musiałby przyznać się do winy. Z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania występuje prokurator, ostatecznie decyduje sąd.