Bezpodstawne oskarżenia rodziców pod adresem nauczyciela

Naruszenie dóbr osobistych nauczyciela

Niestety Pani sprawa nie ma łatwego rozwiązania. Może Pani się bronić na dwa sposoby – albo na drodze cywilnej, albo na drodze karnej (która jest szybsza i tańsza).

Zgodnie z art. 23 Kodeksu cywilnego (K.c.) – dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska – pozostają pod ochroną prawa cywilnego.

W opisanym wypadku rodzice, pisząc na Panią skargi, które nie mają pokrycia w rzeczywistości, naruszają Pani dobro osobiste, jakim jest cześć.

Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1971 r. (II CR 455/71) cześć, dobre imię i dobra sława człowieka są pojęciami obejmującymi wszystkie dziedziny życia osobistego, zawodowego i społecznego. Naruszenie czci może więc nastąpić zarówno przez pomówienie o ujemne postępowanie w życiu osobistym i rodzinnym, jak i przez zarzucenie niewłaściwego postępowania w życiu zawodowym, naruszające dobre imię danej osoby i mogące narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu lub innej działalności.

Zgodnie z art. 24 Kodeksu cywilnego – ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie.

Jak chronić dobrego imienia?

W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Słowem – jeśli zdecyduje się Pani na drogę cywilną, może się Pani domagać zasądzenia na Pani rzecz zadośćuczynienia pieniężnego.

Drugą drogą postępowania może być powołanie się na naruszenie art. 212 Kodeksu karnego, zgodnie z którym – ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu za pomocą środków masowego komunikowania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Pomawianie nauczyciela

Podkreślić należy, ze zgodnie z definicją pomawiać – to bezpodstawnie zarzucić, niesłusznie przypisać coś komuś, posądzić, oskarżyć kogoś o coś. Z określeń „zarzucić”, „posądzić”, „oskarżyć” jednoznacznie wynika, że sprawca przypisuje pomawianemu coś negatywnie ocenianego, co w konsekwencji może doprowadzić do poniżenia pomawianego w opinii publicznej lub może narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności.

Ściganie przestępstwa określonego art. 212 K.p. odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Słowem – ma Pani wybór drogi miedzy cywilną a karną. Oczywiście w pierwszej kolejności próbowałabym załatwić sprawę bez udziału sądu, jeśli jednak rozmowy z rodzicami nie przynoszą rezultatu, pozostaje Pani jedynie droga sądowa.